Συνολικά η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας διευκολύνουν καθοριστικά, αν δεν καθιστούν εφικτή, την ισότιμη συμμετοχή των Ανθρώπων με Αναπηρία (ΑμεΑ) σε όλες τις πτυχές των ανθρώπινων κοινωνιών, πρώτα και κύρια στην εργασία, αλλά και στα κρίσιμα πεδία της εκπαίδευσης, του έρωτα και του σχηματισμού οικογένειας, της κοινωνικής ζωής, ενώ καθιστούν δυνατή την πρόσβαση μας σε όλα τα μέρη που υπάρχουν άνθρωποι. Δίνουν τη δυνατότητα ο ΑμεΑ να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του και να διαβιεί αυτόνομα, ως ένας παραγωγικός εργαζόμενος, ένας μορφωμένος άνθρωπος, μία/ένας εραστής, σύζυγος, μητέρα ή πατέρας, ένας ενεργός πολίτης.

Σε αυτή τη βάση ωριμάζουν οι συνθήκες για τη χρεοκοπία αντιλήψεων που αντιμετωπίζουν τους ΑμεΑ με περιφρόνηση ή οίκτο, ως βαρίδια ή άτομα που χρίζουν συμπόνοιας. Ανοίγει ο δρόμος για να πάψουμε να θεωρούμαστε περιθωριακοί άνθρωποι β’ κατηγορίας και για να επιτύχουμε την πλήρη και οριστική κοινωνική ισοτιμία.

Αντί όλων αυτών όμως, οι ΑμεΑ και οι οικογένειες μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια διαφορετική και σκληρή πραγματικότητα. Η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών και διεθνείς οργανισμοί όπως, η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ, υλοποιούν ένα μείγμα πολιτικών που βασίζεται στον οίκτο πρωτίστως, αλλά και στην οικονομική εκμετάλλευση της αναπηρίας.

Αυτές οι πολιτικές απορρέουν από την απόρριψη γενικά της ιδέας υλοποίησης μίας ουσιαστικής διαδικασίας ενσωμάτωσης των ΑμεΑ στην κοινωνία ως ένα μη αποδεκτό οικονομικό έξοδο. Ως μία ασύμφορη επένδυση, καθώς η προσδοκία κέρδους απ’ αυτή για την ανάπτυξη της οικονομίας της αγοράς είναι χαμηλή και όχι άμεση. Από την άλλη μεριά αφορούν τη δυνατότητα αξιοποίησης των ΑμεΑ στην ανάπτυξη της οικονομίας της αγοράς, ως καταναλωτές και εργαζομένους, βάσει όμως των δυνατοτήτων που προσφέρει το υπάρχον πλαίσιο κοινωνικής μας ανισοτιμίας. Συνακόλουθα η εφαρμοζόμενη πολιτική για την αναπηρία εξακολουθεί να κινείται στα όρια της ελεημοσύνης, ενώ αυξάνει την εμπορευματοποίηση της.

Στα πλαίσια των συγκεκριμένων πολιτικών ο ΑμεΑ και η οικογένεια του καθίστανται αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τη διαχείριση των συνεπειών της σωματικής/ψυχικής βλάβης του ΑμεΑ στη ζωή του. Παράλληλα οι πρόσθετες καταναλωτικές ανάγκες που δημιουργούνται για εμάς (εξοπλισμός κ.α) αξιοποιούνται ως μέσο για την τόνωση της οικονομίας της αγοράς. Αντίστοιχα οι επιπλέον προϋποθέσεις που θέτει η βλάβη για να εργαστούμε (μειωμένο ωράριο κ.α), είτε αγνοούνται, είτε λειτουργούν ως εργαλείο προώθησης αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στις εργασιακές σχέσεις (γενίκευση τηλεργασίας, ελαστικές μορφές απασχόλησης κ.α).

Έτσι συντριπτικό μέρος του κόστους για την ιατρική αποκατάσταση/διαχείριση της βλάβης (θεραπείες, εξετάσεις φάρμακα κ.α), αλλά και της διαχείρισης των συνεπειών αυτής στην καθημερινότητα μας (υγιεινή, μετακίνηση εντός και εκτός σπιτιού κ.α.) βαραίνει εμάς και τις οικογένειας μας. Επιπλέον αυτό το κόστος καθίσταται υπέρογκο, εξαιτίας της εμπορευματοποίησης των σχετικών-απαραίτητων με τη διαδικασία προϊόντων και υπηρεσιών. Παράλληλα οι ΑμεΑ που καταφέρνουν να ενταχθούν στην εργασιακή διαδικασία είναι απειροελάχιστοι.

Μάλιστα η πλειοψηφία αυτών «απασχολείται» με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, σε θέσεις άνευ αντικειμένου ή περιορισμένης χρησιμότητας στα διάφορα προγράμματα κατάρτισης ή ανακύκλωσης της ανεργίας. Αντίστοιχα ένα ποσοστό «απασχολείται» σε εργασιακά σχήματα που εμπορεύονται την αναπηρία τους και τη διάθεση του κόσμου να εκφράσει τη συμπόνοια ή την αλληλεγγύη του σε αυτή, όχι την καθ’ αυτό χρησιμότητα των προϊόντων που παράγουν ή των υπηρεσιών που παρέχουν.

Συνεπώς η εφαρμοζόμενη πολιτική, ακόμη και στην πιο ευνοϊκή οικονομική συγκυρία δε συναντάται με τις σύγχρονες ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΑμεΑ, δηλαδή αυτών που ανήκουν σε λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα αναπαράγει τους καιάδες της περιθωριοποίησης και του βιολογικού μαρασμού για τους πιο αδύναμους οικονομικά συναδέλφους, φαινόμενο που οξύνεται σε περιόδους οικονομικής ύφεσης και κρίσης.

Αυτή η πραγματικότητα διατηρεί την εικόνα του δυστυχισμένου ΑμεΑ και θρέφει αναχρονιστικές αντιλήψεις που μας αντιμετωπίζουν ως “όντα” β’ κατηγορίας. Η απουσία ενός ουσιαστικού κρατικού σχεδίου που θα υποβοηθά την αλληλοκατανόηση ΑμεΑ-κοινωνίας, στον αντίποδα των διάφορων ψηφοθηρικών ή διαφημιστικών «πανηγυριών» που στήνονται κάθε 3η του Δεκέμβρη, επιδεινώνει το πρόβλημα.

Ως σύλλογος καλούμε τους ΑμεΑ, τις οικογένειες μας, τους φίλους μας, όλο το λαό να παλέψουμε από κοινού για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Σήμερα είναι ώριμο όσο ποτέ να θέσουμε στο επίκεντρο της προσοχής τις δυνατότητες που προσφέρει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας για την επίτευξη της κοινωνικής μας ισοτιμίας και μάλιστα με όρους ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών μας.

Η συμβολή σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να αναχθεί σε μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης της πολιτειακής ηγεσίας, από το τοπικό επίπεδο της κοινότητας μέχρι το κεντρικό επίπεδο της κυβέρνησης. Απ’ αυτή τη σκοπιά πρέπει να κρίνεται η τοποθέτηση και η πρακτική κάθε φορέα και οργανισμού με αναφορά στην κοινωνία.

Αντίστοιχα είναι αναγκαίο να παραμεριστούν οι φωνές που παρουσιάζουν ως αντικειμενική και μη αναστρέψιμη τη σημερινή κατάσταση. Να απορριφθεί η επικρατούσα στο αναπηρικό κίνημα λογική της “συμφιλίωσης” με τη βαρβαρότητα, η ενσωμάτωση του σε αυτήν ως δήθεν τακτική που μπορεί να λειάνει έστω κάποιες από τις τραγικές της επιπτώσεις. Ήρθε η ώρα να ακουστεί η φωνή των αναγκών μας!

Διεκδικούμε εδώ και τώρα:

Ουσιαστικά μέτρα για την επαρκή ιατρική αποκατάσταση/διαχείριση της βλάβης.

Να εξασφαλιστεί η δωρεάν πρόσβαση μας σε όλες τις διαθέσιμες εξετάσεις, φάρμακα, θεραπείες, φυσικοθεραπείες, υδροθεραπείες.  Να διασφαλιστεί η δωρεάν, αξιοπρεπής και ασφαλή μετακίνηση μας προς τις μονάδες υγείας-αποκατάστασης και η κατ’ οίκων παροχή αντίστοιχων υπηρεσιών όπου είναι απαραίτητο.  Να ενισχυθεί ουσιαστικά το δημόσιο σύστημα υγείας.

Ουσιαστικά μέτρα στήριξης για τη διαχείριση της βλάβης στην καθημερινότητα μας.

Παροχή με ευθύνη του κράτους φροντιστή για όλες τις περιπτώσεις συναδέλφων που στερούνται αυτοεξυπηρέτησης.  Αναπηρικά επιδόματα και συντάξεις που να ανταποκρίνονται στις οικονομικές δυσχέρειες που προκαλεί η βλάβη.  Δωρεάν, ασφαλή και υψηλής ποιότητα αναπηρικό εξοπλισμό.  Απαλλαγή από το κόστος της προσαρμογής του περιβάλλοντος μας στις απαιτήσεις της βλάβης.  Παροχή φτηνής ύδρευσης, θέρμανσης και ηλεκτρικού ρεύματος.  Ασφαλή και αξιοπρεπή πρόσβαση σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.  Ουσιαστικά μέτρα για την πρόσβαση μας σε όλα τα καταστήματα και κτήρια δημοσίου ενδιαφέροντος.

Ουσιαστικά μέτρα για την υποστήριξη της συμμετοχής μας στην εργασία.

Δουλειά με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, αξιοπρεπή μισθό.  Δουλειά σε θέσεις παραγωγικές και δημιουργικές, σύμφωνα με τις δυνατότητες του κάθε συναδέλφου.  Απαγόρευση των απολύσεων για τους ΑμεΑ και των ανθρώπων με τους οποίους διαβιούν.

Ουσιαστικά μέτρα για τη μόρφωση μας.

Να προχωρήσουν άμεσα όλες οι αναγκαίες διαδικασίες για την συμμετοχή μας σε όλες τις βαθμίδες της γενικής εκπαίδευσης.  Αντίστοιχα να υπάρξουν μέτρα στήριξης της ειδικής αγωγής για τις περιπτώσεις που η πρόοδος της επιστήμης δε μπορεί ακόμη να εξασφαλίσει την σε όφελος τους συμμετοχή στη γενική εκπαίδευση.