Συνδέεται πριν απ’ όλα με τους επικίνδυνους μεγαλοεπιχειρηματίες αλά Μπερλουσκόνι, τους προέδρους και τους παράγοντες  που λυμαίνονται τον χώρο του ποδοσφαίρου για τους δικούς τους εμπορικούς και πολιτικούς σκοπούς συντηρώντας οπαδικούς στρατούς ανεξαρτήτως πόλης και ομάδας. Πώς να μην φτιαχτούν στρατιές φανατικών όταν πρόεδροι μετά από νίκες στην Τουρκία μιλάνε για «την άλωση της Πόλης» ή όταν κυκλοφορούν με όπλα μέσα στα γήπεδα; Όλα αυτά έχουν το «άρωμα» της τυφλής βίας, του είσαι εχθρός θα πεθάνεις, του «πάνω απ’ όλα ο πρόεδρος», αλλά και του εθνικισμού, και της αντίδρασης.

Η στυγνή και απάνθρωπη δολοφονία του 19χρονου είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας σε βαθιά σήψη και παρακμή. Δεν είναι άσχετο με τη γενικότερη έξαρση της βίας στις διαπροσωπικές σχέσεις, τις απανωτές γυναικοκτονίες, τη νεανική εγκληματικότητα. Μιας κοινωνίας που προάγει τον κανιβαλισμό, το να πατήσεις επί πτωμάτων και εν τέλει να βλέπεις τον εχθρό στα μάτια του διπλανού σου. Δεν είναι άσχετο ούτε και με ότι συνέβη το προηγούμενο διάστημα στην Θεσσαλονίκη με τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia, τις μολότοφ σε αντιφασίστες φοιτητές και το αυγό του φιδιού που επωάζεται στην εργατική νεολαία της δυτικής Θεσσαλονίκης.

Το ποδόσφαιρο όπως και κάθε άλλο άθλημα μπορεί να είναι λαϊκή γιορτή στον βαθμό που μένει μακριά από τα επιχειρηματικά σχέδια των βαρώνων της νύχτας και των εμπόρων ναρκωτικών, τη δυσωδία των μπράβων και των στημένων αγώνων. Μπορεί να γίνεται το «ομορφότερο από τα δευτερεύοντα πράγματα στον κόσμο» όταν η ομορφιά του πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και μόνο, όταν είναι ένα απλό ΠΑΙΧΝΙΔΙ με φαντασία, και με την δυνατότητα του Δαυίδ πότε πότε να σωριάζει τον Γολιάθ. Όχι όταν οργανώνεται ώστε να μην είναι παιχνίδι, αλλά θέαμα με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και ως μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως, που συχνά χτίζεται κυριολεκτικά στο αίμα όπως το επερχόμενο Μουντιάλ στο Κατάρ.

Οι κερκίδες μπορούν να είναι πραγματικά στέκια της πιο ανήσυχης νεολαίας, πεδία αντίστασης στην κοινωνική βαρβαρότητα, όταν προβάδισμα παίρνει το αντιφασιστικό και κοινωνικό περιεχόμενο, όταν τα κασκόλ ενώνονται απέναντι στην αστυνομική βία όπως πέρσι στη Νέα Σμύρνη, και όχι όταν κυριαρχεί ο φαύλος κύκλος της οπαδικής βίας, ο οχετός των ομοφοβικών και σεξιστικών συνθημάτων, η απευθείας «υπαλληλική σχέση» με τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Τους μεγαλοεπιχειρηματίες, άλλωστε, που είναι η κορυφή του κόσμου, αυτοί που κάνουν κουμάντο στις ζωές μας στους χώρους δουλειάς και στην καθημερινότητα. Ο κόσμος του κεφαλαίου για τον οποίο οι κυβερνήσεις μας βυθίζουν στη φτώχεια, τη μιζέρια και καλλιεργούν έναν εμφύλιο μεταξύ των φτωχών ώστε να χάνουμε τον πραγματικό αντίπαλο και να διασφαλίζονται τα συμφέροντα τους.

Ο Αλμπερ Καμύ που ανάμεσα στα άλλα ήταν και ερασιτέχνης τερματοφύλακας, έλεγε ότι «όσα γνωρίζω περί ηθικής τα οφείλω στο ποδόσφαιρο» και μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας πως μας χωρίζει μια ηθική, πολιτιστική και πολιτική άβυσσος από τους δράστες της αποτρόπαιας αυτής ενέργειας ανεξαρτήτως φυσικά οπαδικών προτιμήσεων.

ΩΣ ΕΔΩ!

Καμία ανοχή σε πρακτικές φασιστικής βίας. Να πάρουμε πίσω τις γειτονιές μας, τα σχολεία τις κερκίδες μας.

Βάζουμε στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο. Τον βρωμερό κόσμο του κεφαλαίου και του προσωπικού του.

Να τιμωρηθούν άμεσα οι αυτουργοί της δολοφονίας και όσοι τους καλύπτουν.

Να αγωνιστούμε για έναν γνήσιο ερασιτεχνικό αθλητισμό προσβάσιμο για όλους και όλες ενάντια στην επιχειρηματοποίηση και τον πρωταθλητισμό.