Έργο : «Ατενίζοντας το μέλλον…. στο παρελθόν».

(Εκ βαθέων αυτοβιογραφική εξομολόγηση)

Νιώθω την ανάγκη λοιπόν να δώσω συνοπτικά στη δημοσιότητα κάποιες επισημάνσεις για το περιεχόμενο και την ουσία αυτής της εξαίρετης καταγραφής.

Έτσι.

Πρώτα-πρώτα χαρακτηρίζω αυτή την διήγηση σαν μια πολύτιμη εκβαθέων εξομολόγηση για την πορεία της ζωής του χωρίς φτιασίδια και αυτοεπαίνους εκούσιους. Ο έπαινος βγαίνει από την γνώση της ζωής του και την πορεία του.

Θα τολμούσα να πω ότι η πορεία του είναι χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική του αγώνα που έκαναν τα παιδιά των μη προνομιούχων τάξεων της χώρας μας, αγώνα δύσκολο και έντιμο να αποκτήσουν τα εφόδια με τα οποία θα πορευθούν οι ίδιοι καλύτερα στη ζωή, αλλά και θα πλουτίσουν και τις δυνατότητες του ανθρώπινου δυναμικού της κοινωνίας μας, πράγμα που έφερε πλούτο ανθρώπινο και μοναδική ανάπτυξη στα μεταπολεμικά μας χρόνια.

Η πορεία του στην ανθρωπιστικότερη των απασχολήσεων, δηλαδή στην υγεία των ανθρώπων, εξηγεί την ωφέλιμη και σπουδαία παρουσία του σ’ αυτόν τον πολύτιμο τομέα με συνεχή προσπάθειά του για κατάκτηση περισσότερων γνώσεων και εμπειριών τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Και ακόμα δείχνουν άνθρωπο με υψηλό το αίσθημα ευθύνης για την υγεία των συνανθρώπων μας και γνώστη των ανθρώπινων ατελειών που βελτιώνονται με συνεχή αγώνα, για γνώση και προσφορά, όπως αναφέρει στα αρχαία ο Αριστοτέλης .

Διαβάζοντας με ενδιαφέρον αυτή την προσπάθεια του, κατάλαβα και δικαιολόγησα πλήρως την καταξίωση του στο χώρο της υγείας και από άποψη γνώσης και από άποψη ήθους.

Θεωρώ δείγμα ανθρώπου του μέτρου και της ευφυΐας του τον τρόπο που αναφέρεται διακριτικά και χωρίς αυτοέπαινους, στις ανθρώπινες σχέσεις τόσο στις στενές οικογενειακές, όσο και τις ευρύτερες στην επιστημονική κοινότητα, στην κοινωνία των ανθρώπων και στην πολιτική λειτουργία.

Η δημιουργική και με σπουδαία αποτελέσματα δράση του στα κοινά επιβεβαιώνει το του Περικλή στον επιτάφιο, ότι ο αδρανής πολίτης δεν είναι φιλήσυχος αλλά άχρηστος. Μακάρι η κοινωνία μας να είχε πολλούς περισσοτέρους τέτοιους δημιουργικούς ανθρώπους όπως ο Κώστας ο Σίμογλου.

Με παράπονο μόνο σκέφτομαι ότι αυτή η ωφέλιμη κοινωνικά δραστηριότητα του θα είχε πολύ περισσότερα και σπουδαιότερα αποτελέσματα εάν την ασκούσε από υψηλότερες θέσεις πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης. Αλλά δυστυχώς ακόμα η κοινωνία μας επιβραβεύει πιο πολύ τους αρχομανείς και καριερίστες παρά τους δημιουργικούς με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνία μας.

Πριν φτάσω στον επίλογο θεωρώ ότι πλουτίζουν και εξηγούν πληρέστερα την πορεία του και οι διάφορες ομιλίες του, συνεντεύξεις και η αρθρογραφία του, και δείχνουν άνθρωπο ανοιχτό με προβληματισμό και γνώση των προβλημάτων της κοινωνίας.

Επιλογικά αναφέρω ότι πλην της τιμής που ένιωσα κάνοντας με συμμέτοχο στην ωραία του δημιουργία, θέλω να πω καθαρά και με κάθε ειλικρίνεια, ότι η αυτογραφική του αφήγηση, δεν έχει καμία σχέση με τις συνηθισμένες αυτοβιογραφικές επάρσεις, αλαζονείες και επαίνους, αλλά είναι μια έντιμη καθαρή και πολύτιμη περιγραφή μιας πορείας, εκφραστική και αντιπροσωπευτική πολλών παιδιών της επαρχιακής υπαίθρου, που με τον αγώνα τους πλούτισαν και ωφέλησαν αφάνταστα την ελληνική κοινωνία στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια.

Ζήσης Μητλιάγκας

Φιλόλογος