Βλέποντας την ιστορία του ανθρώπου, μακροσκοπικά, από απόσταση εύκολα καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι η αλλαγή είναι ο κανόνας και η σταθερότητα η εξαίρεση.

Μόνο που οι αλλαγές οι οποίες συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στις ζωές μας δεν έχουν προηγούμενο. Ο ρυθμός  αλλαγής είναι που κάνει τη διαφορά. Ο κόσμος τα τελευταία χρόνια αλλάζει και αλλάζει πολύ γρήγορα. Σαν να έχουμε μπει σε έναν επιταχυντή της ιστορίας!

Οι συνθήκες εργασίας, η εκπαίδευση, η υγεία, το περιβάλλον, η εμπορική ζωή, οι συνήθειες επικοινωνίας και η ψυχαγωγία είναι μόνο μερικές περιοχές που υποβάλλονται σε ψηφιακό μετασχηματισμό, με όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που αυτό φέρνει. Η ζωή του ατόμου, οι κοινωνικές δομές, οι συνθήκες εργασίας και η διακυβέρνηση, όλα επηρεάζονται και καθορίζονται από τον ορμητικό ρεύμα του ψηφιακού μετασχηματισμού που εισχωρεί σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, προσωπικής και κοινωνικής.

Η πρόκληση είναι πώς να διαμορφώσουμε τα τεχνολογικά συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης για το κοινό καλό. Αυτό το κοινό καλό αναφέρεται στο αποτέλεσμα για όλη τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Πρόκειται για μια τεράστια πρόκληση που εγείρει περαιτέρω βαθιά ερωτήματα. Λαμβάνοντας ακριβώς την κοινωνική πτυχή αυτής της ερώτησης: μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη συλλογική νοημοσύνη του ανθρώπου και του μηχανικού συστήματος ως εργαλείο μετασχηματισμού για την αντιμετώπιση σύνθετων κοινωνικών προβλημάτων;

Και ενώ επεξεργαζόμουνα όλα τα ανωτέρω για μία ομιλία σε μελλοντικό συνέδριο με “κτύπησαν κεραυνοί»  με τις ακόλουθες σκέψεις.

Ο 21ος αιώνας βρήκε τον πλανήτη Γη να φλέγεται από πολλά και δύσκολα προβλήματα. Ήλθε όμως φορτωμένος και με πολλά επιστημονικά όπλα. Ήλθε όμως το 2020 με τον πλανήτη να καλείται να αντιμετωπίσει μία αόρατη βιολογική απειλή, αυτή της πανδημίας του κορονοϊού που την ονομάσαμε COVID-19. Μια πανδημία, που κανείς δεν γνωρίζει ακόμη πώς ξεκίνησε, πως κινήθηκε και πως θα εξελιχθεί!!;;

Και μέσα σ’ όλα ξέσπασε και ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας για να φέρει στο προσκήνιο μια άλλην καταστροφή, αυτήν του πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Ο πλανήτης απειλείται με ολοκληρωτική καταστροφή. Αν η δεκαετία του 20, εξελιχθεί όπως μέχρι σήμερα, θα είναι πραγματικά μια καταστροφική δεκαετία που όμοιά της δεν θα έχουμε ξαναδεί. Μια δεκαετία που το σύμβολό της θα είναι ο κόκκινος, ο πύρινος ουρανός ενός κόσμου που καίγεται.

Και ξαφνικά το ραδιόφωνο με ξύπνησε με το τραγούδι του μικρού Κεμάλ που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.

Σταμάτησα να σκέπτομαι και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στο τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκη. Και αφού άκουσα την αρχική εκτέλεση μετά άκουσα και μια άλλη εκτέλεση από μια παιδική φωνή της Δήμητρας. Παραθέτω και της δύο εκτελέσεις και μετά θα κάνω τα δικά μου σχόλια.

Στην εκτέλεση του Μάνου Χατζηδάκη ο ίδιος ανοίγει την εκτέλεση με τα λόγια: «ακούστε τώρα την Ιστορία του Κεμάλ. Ενός νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής, απόγονος του ΣΕΒΑΧ του θαλασσινού, που νόμιζε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Άλλες όμως οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων».

Και αν αφήσουμε τα πρώτα λόγια του Χατζηδάκη στην αρχική του εκτέλεση και πάμε στην δεύτερη εκτέλεση θα δούμε δυο γλυκά και λαμπερά μάτια να μας τραγουδάει με την παιδική της γλυκιά και αθώα φωνούλα το ίδιο τραγούδι.

Σας παρακαλώ  συνεχίστε να ακούτε την φωνή της Δήμητρας και παράλληλα παρακολουθήστε τα πρόσωπα των παιδιών.

Για να φτάσετε στο τέλος όταν ο Αλλάχ από τον ψηλό του θρόνο λέει στον Πρίγκηπα: «νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί. Με φωτιά και μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί. Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!»

Και τότε πετάχτηκα από την καρέκλα μου και αναρωτήθηκα μήπως πράγματι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;;!! ?? Και ο 21ος αιώνας θα μας επιβεβαιώσει ότι ο κόσμος προχωράει πάντα με τη φωτιά και το μαχαίρι!

Και μείς τρέχουμε να σώσουμε τον πλανήτη με τα επιστημονικά μας επιτεύγματα! Όταν σκοτώνονται αθώα παιδιά και οικογένειες παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς.

Θα σταματήσω εδώ και θα αφήσω εσάς να δείτε όλα αυτά και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Καληνύχτα καλοί μου φίλες και φίλοι ευχόμενος και προσευχόμενος οι άρχοντες του πλανήτη να λογικευθούν και να συμφωνήσουν ότι υπάρχει και ο δρόμος που μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος ώστε να υπάρξει πλήρη ειρήνη και αγάπη μεταξύ των λαών.

Προσωπικά βλέποντας τα πρόσωπα των παιδιών δεν μου επιτρέπεται να είμαι μοιρολατρικός. Αδιόρθωτα αισιόδοξος πιστεύω ότι η δράση καθενός προς τη θετική κατεύθυνση, προστιθέμενη με τη δράση καθενός χωριστά, έχει αξία όσο μικρή κι’ αν είναι, για να αλλάξει πορεία ο κόσμος!

Σκέφθηκα όμως «ο κόσμος αλλάζει αλλά προς το χειρότερο» ΔΥΣΤΥΧΩΣ!