Όταν ακούει κάποιος για τη Θύμαινα, δυσκολεύεται να πιστέψει ότι κάπου εκεί, καταμεσής του Αιγαίου πελάγους, βρίσκεται ήρεμο και -συχνά παρεξηγημένο- ένα μικρό νησί στο νοητό τρίγωνο μεταξύ Πάτμου, Ικαρίας και Σάμου.

Ένα νησί, που παρά τη μικρή σχετικά έκτασή του, έρχεται συχνά στην επικαιρότητα μαζί με πολλά ακόμα ελληνικά νησιά, καθώς η γειτνίαση του με την Τουρκία εντείνει τη ρητορική περί αμφισβητούμενων νησιών και βραχονησίδων. Η Θύμαινα, όμως, κρατάει την ελληνική σημαία ψηλά με τις εκκλησίες, τα μικρότερα εκκλησάκια της και τους Αγίους της που την προστατεύουν, και που οι κάτοικοί της ευλαβούνται ιδιαίτερα.

Οι κάτοικοί της είναι αυτόχθονες. Με τα καΐκια τους, τα δίχτυα τους και με πολύ μόχθο και καθημερινό αγώνα στηρίζουν τις οικογένειές τους -τις λιγοστές πλέον οικογένειες στο νησί- παρά τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τη θάλασσα με τις μπονάτσες και τις φουρτούνες της. Η παραλία του Αγίου Νικολάου, ο Λάκκος και η Κεραμυδού αγκαλιάζουν αυτή τη μικρή χερσαία έκταση του Αιγαίου με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Το μπλε του ουρανού και το σκούρο μπλε της θάλασσας ολοκληρώνουν τον καμβά, παράλληλα με τα μονοπάτια, τον κάμπο, τους όρμους και τις βραχονησίδες του νησιού. Για αυτό, μάλλον, οι κάτοικοι της Θύμαινας είναι τόσο δεμένοι με τον τόπο τους, αφού πάντα τον αποζητούν.

Όταν έρχεται κάποιος στη Θύμαινα, γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της από την αρχή. Η ζωή στο νησί θυμίζει σενάριο παλιάς ελληνικής ταινίας του ’50. Ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο ιερέας είναι ρόλοι που διατηρούν ακόμη και σήμερα την αίγλη της παλιάς εποχής. Ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Η θέρμη υποδοχής από τους κατοίκους εξίσου η ίδια.

Σε αυτό το νησί μεγαλώνουν ακόμη παιδιά. Ένα μονοθέσιο δημοτικό σχολείο κι ένα νηπιαγωγείο που παλεύουν να αντέξουν στις καθημερινές δυσκολίες ενός ακριτικού νησιού. Στις εθνικές επετείους η σημαία κυματίζει ψηλά, τα παιδιά διαμορφώνουν από νεαρή, ήδη, ηλικία την εθνική τους ταυτότητα. Κρατούν Θερμοπύλες. Μαθαίνουν από νωρίς στα δύσκολα.

Η φιλοξενία είναι στενά συνυφασμένη με τη Θύμαινα. Γίνεσαι γρήγορα κομμάτι της και πάντα γυρίζεις να πεις ένα «αντίο», όταν φεύγεις.