Η μάχη του φοιτητικού κινήματος ενάντια στον Νόμο Διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης και την πλήρη παράδοσή της στους μάνατζερ και τις επιχειρήσεις, καθώς και την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, αποτελούν μάχες ιστορικής σημασίας για το φοιτητικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα. Απαιτούν μαχητική στάση, βαθιά κριτική και αντιπαράθεση, ενωτικό προσανατολισμό.

Όμως η ΠΚΣ-ΚΝΕ, ιδιαίτερα μετά την ανάδειξή της σε πρώτη δύναμη, δεν διαθέτει τίποτα απ’ όλα αυτά!

Μετά τις φοιτητικές εκλογές, η ΠΚΣ-ΚΝΕ λείπει απ’ τις μεγάλες φοιτητικές πορείες στην πόλη και την καθημερινή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής που έχουν σταθμεύσει μέσα στο πανεπιστήμιο.

Υπονομεύει τις γενικές συνελεύσεις, ακολουθώντας διασπαστικές πρακτικές στους φοιτητικούς συλλόγους.

Δεν προβάλλει κανένα αγωνιστικό σχέδιο κλιμάκωσης για να μην πατήσει το πόδι της η αστυνομία και να ανατραπεί ο Νόμος. Φαίνεται ότι της ήταν αρκετό το να βγει πρώτη σε ψήφους.

Όμως τις τελευταίες ημέρες προχωράει και ένα βήμα παραπέρα. Επιτίθεται με απαράδεκτο και συκοφαντικό τρόπο στις άλλες αγωνιστικές δυνάμεις του κινήματος και ιδιαίτερα στις δυνάμεις της ΕΑΑΚ.

Έτσι έφτασε στο θλιβερό σημείο στη γενική συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων ΑΠΘ, την Παρασκευή 3 Ιούνη, συνδικαλιστής της ΚΝΕ να κάνει ερώτηση σε μέλος της νΚΑ και του σχήματος ΑΡΑΓΕ-ΕΑΑΚ, με απαράδεκτες για δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος εκφράσεις του τύπου «την Μαρφίν ποιος την έκαψε;» και να εκτοξεύει κατηγορίες για «συμπόρευση με την Ασφάλεια», για «διευκόλυνση των χαφιέδων να δράσουν στο πανεπιστήμια» και άλλα εξίσου απαράδεκτα.

Δεν κρύβεται το πολιτικό αδιέξοδο της ΠΚΣ και της ΚΝΕ και η απόφασή της να μην κλιμακωθούν οι αγώνες.

Ξεπερνάει όμως κάθε όριο η υιοθέτηση της συκοφαντικής προπαγάνδας της κυβέρνησης, της ακροδεξιάς και των καθεστωτικών ΜΜΕ, για δήθεν ευθύνες των διαδηλωτών και ειδικά αυτών που προέρχονται από την κομμουνιστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά για τον εγκληματικό εμπρησμό και τους νεκρούς στη τράπεζα Μαρφίν κατά τη γενική απεργία στις 5 Μάη 2010 ενάντια στο πρώτο μνημόνιο.

Δεν μπορεί κανείς, στο όνομα κανενός είδους μικροκομματικής σκοπιμότητας, να σπιλώνει και να συκοφαντεί αγωνιστές χρησιμοποιώντας τις βρώμικες μεθόδους της αστικής πολιτικής. Ας μην υποτιμά κανείς τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος που γκρέμισε τη ΔΑΠ μετά από δεκαετίες, αναζητώντας μια αγωνιστική διέξοδο απέναντι στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-επιχειρήσεων και καθηγητικού κατεστημένου που πνίγει τις ζωές των φοιτητών και των φοιτητριών και βυθίζει το πανεπιστήμιο στην οπισθοδρόμηση και τον αυταρχισμό που θυμίζει μέρες χούντας.

Κάθε αγωνιστής και πολιτική δύναμη θα κριθεί στη μάχη της γενιάς μας ενάντια στο πανεπιστήμιο των επιχειρήσεων και της καταστολής, ενάντια στις σπουδές σούπερ μάρκετ και τα πτυχία μιας χρήσης, ενάντια στην είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, για πανεπιστήμιο με βάση τις ανάγκες της νεολαίας και της κοινωνίας. Πάνω σε αυτή την κατεύθυνση απαιτείται αυτή την στιγμή η μέγιστη ενότητα και μαχητικότητα του φοιτητικού κινήματος.

Η προβοκατορολογία και η διάσπαση ευνοούν μόνο την κυβέρνηση και το σύστημα. Οι φοιτητές θα γυρίσουν την πλάτη, σε όποιον πιστεύει ότι η προβοκάτσια και η συκοφαντία θα γίνει πρακτική του νεολαιίστικου κινήματος.