Συμπληρώνονται φέτος, 50 χρόνια από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου όπου ο ελληνικός λαός, με μπροστάρη τη νεολαία, έσπασε τον γύψο, που οι δικτάτορες έβαλαν στην Ελλάδα, τον Απρίλη του 67’.

Το κυρίαρχο σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αλλά και η απαίτηση για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ κωδικοποίησαν τις διεκδικήσεις και τα οράματα του ελληνικού λαού.

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου έγιναν «το λίπασμα της λευτεριάς», συνεχιστές της θυσίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και του Σωτήρη Πέτρουλα, στο βωμό του αγώνα για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Η εξέγερση σηματοδότησε την «αρχή του τέλους» της ξενοκίνητης χούντας και αναμφισβήτητα υπήρξε η πιο φωτεινή πράξη αντίστασης σε μια σκοτεινή επταετία για τον τόπο.

Η 17η Νοέμβρη του 1973 δεν αποτελεί απλώς ένα χρονικό ορόσημο, αλλά πολύ περισσότερο ένα διαχρονικό σύμβολο διεκδικήσεων του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο. Οι αγώνες της δεκαετίας του ’60 ενάντια στο παρακράτος της Δεξιάς αλλά και η άνοιξη της Πράγας και ο γαλλικός Μάης του ’68 είναι οι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας μαζικών διεκδικήσεων των λαών για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Σήμερα, τα μηνύματα εκείνων των εξεγέρσεων δεν μπορούν και δεν πρέπει να περιορίζονται σε επετειακές εκδηλώσεις και σε μια ξύλινη «αγωνιστική» ρητορική. Η μονόπλευρη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, με γνώμονα τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών, επιτείνει την ύπαρξη ενός κόσμου με διαφορετικές ταχύτητες και διαφορετικές αφετηρίες. Η παιδεία, η εργασία, η κοινωνία γενικότερα δέχονται επιθέσεις που υπόκεινται στις λογικές των μονόδρομων του νεοφιλελευθερισμού.

Στον αντίποδα λοιπόν του νεοφιλελευθερισμού και της «παγκοσμιοποίησης» όπου η ειρήνη, η παιδεία, η Δημοκρατία, οι ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα καταστρατηγούνται, προβάλλει η ανάγκη της αφύπνισης των νεανικών συνειδήσεων, η ανάγκη αγώνα για δημόσια αγαθά, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, εκδημοκρατισμό και ειρηνική συνύπαρξη. Τα ψευτοδιλλήματα δεν γίνονται αποδεκτά από την κοινωνία.

Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου λοιπόν έχουν διαχρονική αξία και σήμερα είναι επίκαιρα όσο ποτέ.

• Σήμερα που οι μισθοί των εργαζομένων σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα παραμένουν καθηλωμένοι και εξανεμίζονται εξαιτίας των έμμεσων φόρων, της εκτίναξης του πληθωρισμού, της ακρίβειας και της ενεργειακής κρίσης

• Σήμερα, που τα Κοινωνικά Αγαθά της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Περίθαλψης, όχι μόνο αμφισβητούνται, αλλά καταστρατηγούνται, περιορίζονται δραστικά ή και καταργούνται

• Σήμερα, που η κυβέρνηση με τους αντεργατικούς νόμους, καταργεί εργασιακά κεκτημένα, το δικαίωμα στην απεργία και στη συνδικαλιστική δράση

• Σήμερα, λοιπόν, οφείλουμε στη γενιά του Πολυτεχνείου τη συνέχιση των αγώνων τους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων και του λαού μας.

Η σιωπή σε όλα αυτά ΔΕΝ είναι ποτέ επιλογή, παρά μόνο στην απότιση φόρου τιμής σ' αυτούς που Αγωνίστηκαν.. Για αξίες και ιδανικά.. Ιδανικά τα οποία αποτελούν και σήμερα πεδίο αγώνων. Και αν το καλοσκεφτούμε γι’ αυτά τα ιδανικά χάθηκαν ψυχές που δε νοιάστηκαν για καμία υστεροφημία, απλά κάηκαν από τη φωτιά του ονείρου στο οποίο πίστεψαν. Ψυχές που διαδήλωναν ειρηνικά στα κιγκλιδώματα την ώρα που ένα τανκ γκρέμιζε την πόρτα και ελεύθεροι σκοπευτές έριχναν στο ψαχνό. Κι έφυγαν τόσο αθόρυβα, από την πίσω πόρτα, σα να μην ήθελαν να ενοχλήσουν την ιστορία που αδιάκοπα συνέχισε να γράφει τις σελίδες της όπως τη βολεύει.

Άλλωστε, οι πραγματικοί ήρωες κρύβονται ενσυνείδητα, ταπεινά στις κρυφές σελίδες της ιστορίας, σε αυτές με τα ψιλά γράμματα. Στα παράθυρα και τις τηλεοράσεις βρίσκονται συνήθως οι κακές τους απομιμήσεις..

Υ.Γ. 50 χρόνια μετά οι ιεροί νεκροί του Πολυτεχνείου συνεχίζουν να αποτελούν το λίπασμα της Δημοκρατίας.

Τιμή και δόξα σε όσους κράτησαν ζωντανό τον αγώνα μέσα τους..

Κι ας μην νικήσουμε ποτέ... θα πολεμάμε πάντα!