Η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την εξαίρεση των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης (ΣΣ) (που νομοθετήθηκε για τα ετερόφυλα ζευγάρια με τον ν. 3719/2008), οδήγησε στην επέκταση του ΣΣ και στα ομόφυλα ζευγάρια με τον ν. 4356/2015.

Το ΣΣ διευθετεί όλα τα ζητήματα αστικού δικαίου (οικονομικά, περιουσιακά, κοινωνικά, ασφαλιστικά), που αφορούν στη συμβίωση ετερόφυλων ή ομόφυλων ζευγαριών, και επομένως έχει ίσα αποτελέσματα με τον γάμο, με μόνη εξαίρεση το δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών, το οποίο δεν έχουν τα συμβαλλόμενα μέρη του ΣΣ ενώ έχουν οι σύζυγοι. Να γιατί λοιπόν, το ερώτημα υπέρ ή κατά του γάμου ομοφυλοφίλων είναι παραπλανητικό, το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι υπέρ ή κατά της υιοθεσίας παιδιών από έγγαμα ομόφυλα ζευγάρια[i].

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης με τίτλο «Ισότητα στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξεις» έρχεται με τη θεσμοθέτηση του ομόφυλου πολιτικού γάμου να ανοίξει δρόμο για την τεχνητή απόκτηση τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια. Με την αναγνώριση της από κοινού γονικής ευθύνης αυτών των ζευγαριών είτε με την υιοθεσία από κοινού ή με την υιοθεσία του τέκνου του ενός μέλους ομόφυλου ζευγαριού από το άλλο μέλος του ζευγαριού. Οι άλλοι τρόποι που προσφέρει η τεχνολογία (και ο νόμος για τα ετερόφυλα ζευγάρια) για την υπέρβαση της βιολογικής αδυναμίας απόκτησης τέκνου (Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή, παρένθετη μητέρα) δεν περιλαμβάνονται στο παρόν νομοσχέδιο, αλλά παραπέμπονται σε ένα επόμενο βήμα, όταν θα έχουν καμφθεί περαιτέρω οι κοινωνικές αντιστάσεις.

Ως ΟΚΔΕ είμαστε αντίθετοι στον ομόφυλο γάμο, γιατί καταργείται το δικαίωμα του παιδιού για μητρότητα-πατρότητα, ενθαρρύνεται η παραπέρα εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγής και το εμπόριο παιδιών-γυναικών, φτάνοντας μέχρι και στην ευγονική[ii].

Μπροστά η ανάγκη και το δικαίωμα του παιδιού στη μητρότητα-πατρότητα

Για τους επαναστάτες μαρξιστές, ο σύγχρονος γάμος αποτελεί τη νομική έκφραση της οικογένειας, όπως αυτή διαμορφώνεται στην καπιταλιστική κοινωνία. Αυτό που ρυθμίζει είναι η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης μέσω της τεκνοποίησης και της γονικής μέριμνας. Δεν αφορά στη σεξουαλικότητα του κάθε ανθρώπου, πόσο μάλλον την ομοφυλοφιλία η οποία δεν περιλαμβάνει την τεκνοποίηση. Όσο για τη γονική μέριμνα, αυτή πέρα από την κοινωνική βάση έχει και αντικειμενική βιολογική, φυσική βάση, είναι η συμπληρωματική λειτουργία άνδρα-γυναίκας στην αναπαραγωγή.

Βεβαίως οικογένεια μπορεί να είναι και ένα άτεκνο ετερόφυλο ζευγάρι, πρόκειται όμως για μια ιδιωτική υπόθεση. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις του Οικογενειακού Δικαίου για την προστασία της οικογένειας (όπως και όλες οι σχετικές διεθνείς συμβάσεις, διατάξεις του αστικού κώδικα, άρθρα του Συντάγματος κ.α.) έχουν ως υπόβαθρο την ύπαρξη παιδιών, αφορούν στο υπέρτερο συμφέρον των παιδιών, την προστασία της ψυχοκοινωνικής τους ανάπτυξης, ειδικά της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας. Γι αυτό στη συζήτηση για τον γάμο και την οικογένεια, δεν μπορεί να προτάσσεται η δήθεν ίση μεταχείριση των ομόφυλων ζευγαριών. Αυτό που πρέπει να απασχολεί πρώτιστα είναι η ψυχική, κοινωνική και συναισθηματική ισορροπία του παιδιού, ενώ τα συμφέροντα και οι στενές επιθυμίες των γονιών έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Με τη θεσμοθέτηση της διπλής γονικής μητρότητας ή διπλής γονικής πατρότητας στον ομόφυλο γάμο αποκλείεται εξ’ ορισμού αντίστοιχα η πατρότητα ή η μητρότητα. Ταυτόχρονα  ανοίγει ο δρόμος στις ανορθολογικές, αντιεπιστημονικές και επικίνδυνες θεωρίες, που προωθούνται -και μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος- περί «κοινωνικής κατασκευής του φύλου», «ευρέος φάσματος φύλου», γονέα 1-2 κ.ά. Που αρνούνται τη φυσική προέλευση των δύο φύλων, την αντικειμενική βιολογική διαφορά ανδρών-γυναικών.

Το αποτέλεσμα είναι ότι αγνοείται η ανάγκη του παιδιού να έχει δεσμούς με τη μητέρα και τον πατέρα, παρακάμπτεται το κοινωνικό του δικαίωμα στη συμπληρωματική σχέση μητρότητας-πατρότητας. Όμως, κανένα παιδί δεν πρέπει να στερείται το δικαίωμα στο μητρικό και πατρικό πρότυπο, ιδιαίτερα στην μητρότητα. Τι υποκρισία, η ίδια η κυβέρνηση της ΝΔ, που πριν τρία χρόνια νομοθέτησε την «υποχρεωτική συνεπιμέλεια» των παιδιών διαζευγμένων γονέων (ν. 4800/2021), υποτίθεται για να μην υπάρχει η αποξένωση από τον πατέρα σε περίπτωση διάλυσης της οικογένειας[iii], σήμερα να προωθεί τη γονεϊκότητα σε άτομα του ίδιου φύλου και συνεπώς την ολοσχερή ακύρωση είτε της μητρικής ή της πατρικής παρουσίας για το υιοθετούμενο παιδί.

Συνετή χρήση και όχι κατάχρηση του θεσμού της υιοθεσίας

Θυμήθηκαν τώρα όλοι τα παιδιά στα ιδρύματα, κόπτονται δήθεν για την «ένταξή τους σε μια οικογένεια». Μετά από δεκαετίες υποχρηματοδότησης, υποστελέχωσης και εγκατάλειψης των δομών παιδικής προστασίας από τις δικές τους πολιτικές, τώρα παπαγαλίζουν νυχθημερόν ότι «είναι καλύτερα για ένα παιδί να είναι σε ομόφυλο ζευγάρι, παρά σε ίδρυμα». Πρόκειται για έναν έωλο και προσχηματικό ισχυρισμό. Έωλο, γιατί δεν αποδεικνύεται από πουθενά η ευστάθειά του, αντίθετα αμφισβητείται στην ουσία από σημερινούς ενηλίκους που μεγάλωσαν σε ιδρύματα. Προσχηματικό, γιατί δεν λείπουν οι αιτήσεις για υιοθεσία, εδώ και χρόνια οι αιτήσεις από ζευγάρια ή μεμονωμένα άτομα είναι πολλαπλάσιες των παιδιών που είναι ελεύθερα προς υιοθεσία στα ιδρύματα.

Μήπως είναι άραγε το ίδιο πράγμα η υιοθεσία από ετερόφυλο ή ομόφυλο ζευγάρι; Όχι, γιατί στην υιοθεσία πρέπει να επιδιώκεται η όσο το δυνατόν πληρέστερη υποκατάσταση των βιολογικών γονέων. Μόνο το ετερόφυλο ζευγάρι είναι φορέας της απαραίτητης ισορροπίας σε ένα παιδί, το οποίο καλείται να ζήσει έξω από τη βιολογική του οικογένεια, εξασφαλίζοντας την ύπαρξη και συμπληρωματικότητα μητέρας και πατέρα, που είναι απαραίτητη για την ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού. Για τον ίδιο λόγο δεν πρέπει να δίνεται δικαίωμα υιοθεσίας από ομόφυλο/η σύντροφο του ενός βιολογικού γονέα[iv], δεν πρέπει να αποχωρίζεται το παιδί από τον βιολογικό γονέα του άλλου φύλου.

Τίποτε δεν αλλάζει το γεγονός ότι κι ένα ετερόφυλο ζευγάρι μπορεί να είναι κακοί γονείς, όπως άλλωστε κι ένα ομόφυλο. Η ακαταλληλότητα των ομοφιλόφιλων θετών γονέων δεν έγκειται απλώς στα ατομικά χαρακτηριστικά τους (χαρακτήρας, μόρφωση, συναισθηματική ετοιμότητα για τον ρόλο του γονέα), που μπορεί να συντρέχουν και στην περίπτωση ετεροφυλόφιλων φυσικών ή θετών γονέων. Το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι προσωπικές επιλογές των ομοφυλόφιλων, γιατί στερούν το παιδί από τα αναγκαία συμπληρωματικά πρότυπα μητέρας-πατέρα, προκαλώντας σύγχυση γύρω από τη διάκριση και τον προορισμό των δύο φύλων, μάλιστα σε ένα ήδη επιβαρυμένο από την απουσία των φυσικών γονέων παιδί.

Το ότι ο Αστικός Κώδικας επέτρεψε από το 1946 την υιοθεσία από έναν μόνο γονέα δεν σημαίνει ότι αυτό πρέπει να επεκταθεί προς τα ομόφυλα ζευγάρια. Σε όλες τις (νόμιμες) υιοθεσίες το κριτήριο του υπέρτερου συμφέροντος του παιδιού επιβάλλει να προτιμάται το (ετερόφυλο) ζευγάρι από το μεμονωμένο άτομο -γυναίκα ή άνδρα. Η υιοθεσία από έναν μόνον γονέα παρέμενε έκτοτε εξαίρεση και συνήθως γινόταν για να δημιουργηθεί τεχνητή σχέση συγγένειας, να διευκολυνθούν κληρονομικές σχέσεις και άλλες νομικές καταστάσεις, ιδίως για όσο επιτρεπόταν (έως το 1996) η υιοθεσία ενηλίκων.

Υιοθεσία σημαίνει «παροχή οικογένειας σε παιδί, όχι παροχή παιδιού σε οικογένεια» και το κράτος πρέπει να φροντίσει ώστε να γίνεται συνετή χρήση του θεσμού αυτού[v], με την επιλογή θετών γονέων που μπορούν να προσφέρουν στο παιδί το καταλληλότερο περιβάλλον από κάθε άποψη για την υγιή ανάπτυξή τους και την ομαλή ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη τις εξατομικευμένες ανάγκες του κάθε παιδιού. Τα παιδιά που στερήθηκαν τον βιολογικό γονιό αντιμετωπίζουν τραύματα κι έναν ψυχολογικό αγώνα, τουλάχιστον μέχρι την ενηλικίωση. Θεσμοθέτηση υιοθεσίας προκειμένου να ικανοποιηθούν συναισθηματικές επιδιώξεις των ενηλίκων (πχ. για την ατομική του ολοκλήρωση συναισθηματικά ή κοινωνικά), χωρίς τεκμηρίωση του συμφέροντος του παιδιού, αποτελεί κατάχρηση του θεσμού. Το παιδί, η γονεϊκότητα, η υιοθεσία δεν μπορούν να εργαλειοποιούνται, να υποβιβάζονται σε χρηστικά μέσα κατά των όποιων αισθημάτων αδικίας, «αποκλεισμών», κοινωνικών ή ψυχολογικών προβλημάτων που αντιπαλεύουν οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι.

Να βάλουμε φραγμό στην εμπορευματοποίηση της τεκνοποίησης

Το νομοσχέδιο για τον ομόφυλο γάμο νομιμοποιεί την εμπορευματοποίηση της τεκνοποίησης και της τεκνοθεσίας. Αναγνωρίζοντας τη χρησιμοποίηση «παρένθετης μητέρας» από ομόφυλα ζευγάρια ανδρών στο εξωτερικό, ή της εξωσωματικής γονιμοποίησης μέσω τράπεζας σπέρματος για ομόφυλα ζευγάρια γυναικών, ουσιαστικά ενθαρρύνεται η παραπέρα εμπορευματοποίηση των διαδικασιών απόκτησης παιδιού με κάθε μέσο.

Η Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση της υπογονιμότητας, αλλά στην καπιταλιστική κοινωνία αξιοποιείται για το κέρδος, αίρονται οι βιοηθικές προϋποθέσεις, οδηγώντας στο ασύδοτο εμπόριο ωαρίων, σπέρματος, της ίδιας της αναπαραγωγικής ικανότητας της γυναίκας (με την «παρένθετη μητέρα», που αποτελεί ακραία μορφή εκμετάλλευσης του γυναικείου σώματος). Δε δικαιούμαστε να εθελοτυφλούμε μπροστά στο όργιο της εμπορίας βρεφών φτωχών γυναικών, προσφύγων ή από φτωχές χώρες, πολλές φορές με την εμπλοκή των ιδιωτικών κέντρων τεχνητής γονιμοποίησης[vi].

Επίσης, προκύπτουν θέματα ευγονικής με την παρέμβαση στον γενετικό κώδικα, τον προκαθορισμό των χαρακτηριστικών του εμβρύου κ.ά. Και μία ακόμη διάσταση: τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο με κάθε δυνατό τεχνητό τρόπο και χωρίς κανένα ηθικό φραγμό δεν έχουν γνώση της γενετικής τους ταυτότητας, της βιολογικής τους καταγωγής. Είναι ανάγκη και δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να γνωρίζει τις ρίζες του, κι αυτό πρέπει να προστατεύεται και να διασφαλίζεται από την πολιτεία για όλα τα παιδιά, όσο το δυνατόν.

Υψώνουμε τείχος στον αστικό ατομικό δικαιωματισμό

Μπροστά τα συλλογικά, κοινωνικά και ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό το επιχείρημα ότι αρκεί η «αγάπη» των ομόφυλων συντρόφων για την ανατροφή ενός παιδιού, ή ακόμη χειρότερα η ομόφυλη σχέση να παρουσιάζεται εξιδανικευμένη, απαλλαγμένη από βία, συγκρούσεις κι άλλες παθογόνες καταστάσεις, που συναντώνται και στα ετερόφυλα ζευγάρια. Τέτοιες απόψεις οδηγούν στην υποβάθμιση του ενός από τα δύο φύλα και γενικά της ετερόφυλης σχέσης, στην υποτίμηση της πατρότητας ή της μητρότητας.

Το ότι είμαστε αντίθετοι στον ομόφυλο πολιτικό γάμο και τη θεσμοθέτηση κοινής γονικής μέριμνας στο ομόφυλο ζευγάρι, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει άνιση μεταχείριση των ομοφυλόφιλων. Ακριβώς, όπως η διατήρηση της γονικής μέριμνας από τους διαζευγμένους ετερόφυλους γονείς δε σημαίνει άνιση μεταχείριση του/της νέου/ας συζύγου. Γιατί οι σχέσεις του παιδιού με τη μητέρα και τον πατέρα του δεν πρέπει να εμποδίζονται από το διαζύγιο, ούτε να αντικαθίστανται από γονεϊκότητα 1, 2, 3 κλπ[vii]. Τα όποια προβλήματα στη συμβίωση τέκνων – φυσικών ή υιοθετημένων – και συντρόφων/συμβιούντων των γονιών τους σε ομόφυλα ζευγάρια, μπορούν να αντιμετωπιστούν με σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις ή συμβολαιογραφικές πράξεις, χωρίς να παρακάμπτεται η γονική μέριμνα από τον βιολογικό/θετό γονέα. Εν τέλει, ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια διαφοροποιούνται αντικειμενικά, γιατί τα πρώτα μπορούν να τεκνοποιήσουν, ενώ τα δεύτερα όχι. Οι διαφορετικές καταστάσεις απαιτούν και διαφορετική μεταχείριση, δεν είναι σωστό να μιλάμε για κατάργηση κάθε διάκρισης. Η σταθερή συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών είναι ένα εναλλακτικό καθεστώς που εντάσσεται στην έννοια της «ιδιωτικής ζωής», δεν τεκμαίρεται ότι πρέπει να είναι νομικά ισότιμο με αυτό του γάμου.

Στεκόμαστε απέναντι στον αστικό ατομικό δικαιωματισμό, που συσκοτίζει σκόπιμα τη σχέση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Με αυτά τα επιχειρήματα μπορούν να υποστηριχτούν τα πάντα: από την «εθελοντική» πορνεία, τη χρήση ναρκωτικών, κάθε είδους σεξουαλική παρέκκλιση, ακόμα και η αυτοκτονία. Κάθε ατομικό δικαίωμα έχει συγκεκριμένο κοινωνικό περιεχόμενο, από το οποίο δεν μπορεί να αποσπαστεί. Δεν υιοθετούμε άκριτα τα ατομικά αιτήματα και τις επιδιώξεις κάθε κοινωνικής ομάδας, αλλά τα υποτάσσουμε στα συλλογικά, κοινωνικά και ταξικά συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, της εκμεταλλευόμενης εργατικής τάξης. Κατ’ ανάλογο τρόπο δεν αντιμετωπίζουμε την υιοθεσία ως ατομικό δικαίωμα του κάθε υποψήφιου θετού γονέα, αλλά προτάσσουμε ότι «τα δικαιώματα των παιδιών θέτουν τα όρια του δικαιώματος απόκτησης παιδιών», το «δικαίωμα» υιοθεσίας περιορίζεται από τα συμφέροντα των προς υιοθεσία παιδιών.

Τον τελευταίο μήνα οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βομβαρδιζόμαστε από μία ενορχηστρωμένη μονοθεματική εκστρατεία προώθησης του ομόφυλου γάμου. Σύσσωμος ο αστικός κόσμος και τα κόμματά του, δημοσιογραφίσκοι και τηλεπερσόνες, ο «αξιότιμος» κόσμος «των γραμμάτων και των τεχνών» που μισθοδοτείται από το Μαξίμου, εξαπολύουν νυχθημερόν έναν οχετό ψεμάτων, ασχετοσύνης και κοινωνικού παχυδερμισμού, έναν πόλεμο στην κοινή λογική, την αντικειμενική πραγματικότητα, τις ίδιες τις ευαισθησίες και αντιστάσεις των λαϊκών μαζών. Πάει πολύ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, που έχουν ψηφίσει και εφαρμόσει τα Μνημόνια, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, τον πόλεμο στην Ουκρανία και τώρα τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, να μας κάνουν μαθήματα κοινωνικής ευαισθησίας και προοδευτισμού.

Δεν είναι τυχαία η λύσσα τους. Είναι κεντρική πτυχή της επιθετικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής και μεταμοντέρνας ιδεολογίας, που προωθείται τα τελευταία χρόνια από τα κέντρα του κεφαλαίου στη Δύση (ΕΕ, ΗΠΑ, αστικές κυβερνήσεις) σε όλη τη σφαίρα της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής, πνευματικής ζωής. Από τα καρναβάλια των Pride με την ευγενική χορηγία της αμερικανικής πρεσβείας, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τη διδασκαλία στα πανεπιστήμια (επιδιώκεται η επέκτασή της σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης), τα σεμινάρια «συμπεριληπτικής επιμόρφωσης» των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, διάφορα τηλε-σκουπίδια, μέχρι τις καταδίκες και τα πρόστιμα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για «άνιση μεταχείριση». Στόχος τους είναι να αποδομήσουν την κοινωνική ταξική συνείδηση, να αποπροσανατολίσουν από τα κοινά συμφέροντα και την από κοινού ταξική πάλη. Στοχεύοντας ειδικά τους νέους επιδιώκουν συνειδητά τη διαμόρφωση ασταθών χαρακτήρων, αποσυνδεδεμένων από κάθε αντικειμενικό κοινωνικό προσδιορισμό (φύλο, κοινωνικές σχέσεις, τάξη κ.ά.), καταρρακωμένων και εύκολα χειραγωγήσιμων. Είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της καταστολής, για να εφαρμόζονται οι αντεργατικές πολιτικές, που ξεριζώνουν όλες τις εργατικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης (δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση, κοινωνική πρόνοια). Και που φυσικά, όχι μόνο δεν εξαλείφει τα ρατσιστικά φαινόμενα (και σε βάρος των ομόφυλων ατόμων), αλλά τα οξύνει και τα θεριεύει (βλ. άνοδος της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη).

Εξυπακούεται ότι η τοποθέτηση της ΟΚΔΕ δεν έχει καμία σχέση με την εναντίωση της εκκλησίας στον ομόφυλο πολιτικό γάμο, που θεωρεί «αμαρτία» την ομοφυλοφιλία. Ούτε με τις διαφωνίες αστών, δεξιών και ακροδεξιών στο νομοσχέδιο, που υπερασπίζονται την «ελληνορθόδοξη οικογένεια» και αναπαράγουν τον αναχρονιστικό διαχωρισμό των κοινωνικών ρόλων του άντρα και της γυναίκας μέσα στην οικογένεια και στην κοινωνία ή αρνούνται το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση.

Για την ΟΚΔΕ είναι αυτονόητη η αντίθεση σε κάθε μορφή ρατσισμού, κοινωνικής καταπίεσης ή αποκλεισμού των ανθρώπων με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό, αναδεικνύοντας την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης. Υπάρχει όμως μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην ανεκτικότητα -κι εδώ υπάρχει εμφανής πρόοδος στην ελληνική κοινωνία- και την ναρκισσιστική/εγωιστική αναγόρευση της ατομικής ιδιαιτερότητας σε υπέρτατη αξία, ως νέο επαναστατικό υποκείμενο, αντιθετικό και ανταγωνιστικό με την ταξική ταυτότητα. Η κρίση του εργατικού και επαναστατικού κινήματος έδωσε χώρο στην ανάδειξη διάφορων «ταυτοτικών κινημάτων», που δεν έχουν καμία σχέση με το εργατικό κίνημα, τις αρχές και αξίες του, ούτε με τις κοινωνικές κατακτήσεις, αλλά δρουν αντιπαραθετικά με τη συλλογική ταξική πάλη. Εν τούτοις ο «ταυτοτισμός» σε διάφορες πτυχές του έχει αλώσει ένα σημαντικό κομμάτι και της ελληνικής άκρας αριστεράς, που με χαρακτηριστική ελαφρότητα αποθεώνει την «ισότητα για όλους» και κηρύσσει τον πόλεμο στις «διακρίσεις». Η επαναστατική αριστερά οφείλει να υψώσει τείχος στον αστικό και μικροαστικό δικαιωματισμό, να υπερασπιστεί με συνέπεια την επαναστατική θεωρία και πράξη.

Ως επαναστάτες, παλεύουμε για την οργάνωση όλων των θυμάτων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στη βάση των κοινών ταξικών μας συμφερόντων, ενώνοντας και όχι διαιρώντας την εργατική τάξη ανάλογα με την κάθε ατομική ιδιαιτερότητα (φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό, φυλή, θρησκεία κ.ά.). Διεκδικούμε τα καθολικά κοινωνικά δικαιώματα στην εργασία με αξιοπρεπείς συνθήκες και αμοιβή, στη δημόσια και δωρεάν παιδεία-υγεία-κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια. Για την εξασφάλιση όλων των προϋποθέσεων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών) για την ουσιαστική υλοποίηση της μητρικής και πατρικής ευθύνης. Για την αναβάθμιση των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας, την αναγκαία δημόσια και κοινωνική προστασία των παιδιών, εφήβων και νέων. Για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που είναι απαραίτητος όρος για τη συνολική οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, για την οριστική απελευθέρωση του ανθρώπου.

Ως επαναστάτες, παλεύουμε για τη διαμόρφωση στο σήμερα αγωνιστών αφοσιωμένων σε αυτόν τον στόχο. Με ακέραιο χαρακτήρα, κομμουνιστική συνείδηση και ηθική, πρόθυμους και ικανούς να αντισταθούν στην κοινωνική διάρρηξη που φέρνει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα στον κολοφώνα της κρίσης του.

[i]Μεσολάβησε η θεσμοθέτηση της δυνατότητας αναδοχής τέκνων για συμβιούντες με ΣΣ αδιακρίτως εάν είναι άτομα του ίδιου ή διαφορετικού φύλου (ν. 4538/2018). Μπορεί η αναδοχή να μην ισοδυναμεί με υιοθεσία, καθώς δεν ιδρύει συγγενικούς δεσμούς γονέων-τέκνου, όμως ήταν ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση της αναγνώρισης δικαιώματος υιοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών.

[ii] Βλ. και σχετικό άρθρο στο φύλλο της Εργατικής Πάλης Ιουλίου-Αυγούστου 2022, με τίτλο «Γάμος ομόφυλων ζευγαριών – Όχι στον εκφυλισμένο αστικό ατομικό δικαιωματισμό» (https://www.okde.gr/archives/20938).

[iii] Βλ. σχετικό άρθρο στο φύλλο της Εργατικής Πάλης Φεβρουαρίου 2021 με τίτλο «Όχι στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια» (https://www.okde.gr/archives/13115).

[iv]Σε περίπτωση θανάτου του ενός βιολογικού γονέα μπορεί να εξεταστεί η ανάθεση της κηδεμονίας του τέκνου από τον ομόφυλο σύντροφο του άλλου γονέα.

[v]Με την εξάντληση των περιθωρίων παραμονής στη βιολογική ή ευρύτερη βιολογική οικογένεια, την κοινωνική έρευνα των υποψήφιων θετών γονέων από κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και άλλους ειδικούς κ.ά.

[vi]Η υπόθεση εμπορίας βρεφών μέσω τέτοιου κέντρου στα Χανιά, που είδε το φως της δημοσιότητας το περασμένο καλοκαίρι είναι ένα μόνο παράδειγμα από αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο.

[vii]Με πρόσφατη απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου (14/12/2023) για το λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Πιστοποιητικό Γονικής Σχέσης», αναγνωρίζεται γονική σχέση του παιδιού με περισσότερους από δύο γονείς, ακόμα και με πρόσωπα που «ισχυρίζονται ότι είναι γονείς» του.