Οι ώρες εργασίας των γιατρών είναι γραμμικά συνδεδεμένες με την ασφάλεια στην παροχή υπηρεσιών υγείας. Όσο περισσότερες ώρες εργάζεται ένας γιατρός, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα ιατρικού λάθους και η πιθανότητα burnout του ίδιου του γιατρού.

Τα παραπάνω είναι αποτυπωμένα σε δεκάδες μελέτες και άρθρα που υπάρχουν σε επιστημονικά περιοδικά, που αρκεί μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για να τα βρει κανείς

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο έρχονται οι ίδιες οι Κυβερνήσεις να νομοθετήσουν τα ανώτερα όρια στις ώρες εργασίας των γιατρών.

Α) Νομοθετικό Πλαίσιο:

Οι ώρες εργασίας των γιατρών ορίζονται από οδηγία της ΕΕ, η οποία είναι και νόμος του Ελληνικού Κράτους ο 4498/2017.

Στο άρθρο 3 , παρ. 3 αναφέρει: « Η εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας των ιατρών της παρ. 1 του άρθρου 1 δεν μπορεί να υπερβαίνει τις σαράντα οκτώ (48) ώρες εργασίας με περίοδο αναφοράς (μέσο όρο) τους τέσσερις (4) μήνες, συμπεριλαμβανομένων των εφημεριών».

Στην παρ 4 καθορίζεται το απόλυτο όριο ωρών εργασίας και αναφέρει : «α) Σε κάθε περίπτωση η διάρκεια εργασίας δεν μπορεί να υπερβαίνει το απόλυτο όριο των εξήντα (60) ωρών εργασίας την εβδομάδα, συμπεριλαμβανομένων των εφημεριών».

Από το 2017 μέχρι και σήμερα ανά 3μηνο ή 6μηνο έρχεται και συμπληρώνεται η παρακάτω παράγραφος η οποία στέλνει την εφαρμογή του Νόμου σε ένα διαρκές μέλλον: «γ) Για την εύρυθμη λειτουργία των νοσοκομείων και μονάδων Π.Φ.Υ. του Ε.Σ.Υ. και μέχρι την ολοκλήρωση των απαιτούμενων προσλήψεων ειδικευμένων ιατρών Ε.Σ.Υ., η δυνατότητα υπέρβασης του σαρανταοκταώρου υφίσταται έως την 31η.3.2024».

7 χρόνια περιμένουμε τις απαιτούμενες προσλήψεις.

Β) Ειδικό Μισθολόγιο:

Οι γιατροί του ΕΣΥ είναι ενταγμένοι σε ειδικό μισθολόγιο καθώς όπως αναφέρεται και σε απόφαση του ΣτΕ: «Η επί μακρόν γενική εκπαίδευση, πανεπιστημιακή μετεκπαίδευση για ειδίκευση, η ανάγκη για διαρκή εκπαίδευση και ενημέρωση λόγω της συνεχώς εξελισσόμενης επιστήμης και ανάπτυξης νέων μεθόδων και τεχνολογιών, οι ειδικότερες συνθήκες άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος σε σχέση με τους λοιπούς του δημοσίου τομέα υπαλλήλους, συναποτέλεσαν εκείνα τα γενικά και αντικειμενικά κριτήρια που οδήγησαν στη διαμόρφωση του ειδικού μισθολογίου για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ»

Με λίγα λόγια ο γιατρός του ΕΣΥ πρέπει να έχει χρόνο ώστε να διαβάζει, να επιμορφώνεται και να αμείβεται επαρκώς, που όπως περιγράφεται σε διπλωματική εργασία που στηρίζεται στην απόφαση του ΣτΕ του 2014 και στην αιτιολογική έκθεση του νόμου 1397/1983 για το ειδικό μισθολόγιο: «Η αρχή δεν επιτάσσει μόνο οι αποδοχές των ιατρών να είναι επαρκείς, ώστε να διασφαλίζεται η αξιοπρεπής διαβίωσή τους, αλλά θέτει ένα επιπλέον επίπεδο προστασίας, αυτό της αναλογίας του ύψους αποδοχών με την εν γένει αποστολή τους. Ratio της αρχής αυτής είναι η αποτροπή της εξωυπηρεσιακής απασχόλησης των ιατρών του Ε.Σ.Υ, ιδιαίτερα σε τομείς συνεργασίας με ιδιώτες (πχ. Προμήθειες υλικών, χορήγηση σκευασμάτων, συνεργασία με ιδιώτες παρόχους υπηρεσιών κλπ), αλλά και συμπεριφορών διαφθοράς»

ΟΤΑΝ Η ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΑΤΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Αυτό που η κοινή λογική λέει ότι δηλαδή δεν μπορεί να παρέχει ασφαλείς υπηρεσίες ένας γιατρός που δουλεύει πολλές ώρες, έρχεται η ίδια η Επιστήμη να το τεκμηριώσει και το Κράτος να το νομοθετήσει.

Για όλους τους παραπάνω λόγους επιχειρήματα του Υπουργείου Υγείας επιπέδου: «όποιος γιατρός θέλει να δουλέψει παραπάνω θα με έχει σύμμαχο (Αδ. Γεωργιαδης)», «όποιος γιατρός θέλει μπορεί να αυξήσει το εισόδημά του, δουλεύοντας περισσότερο», «όποιος ασθενής θέλει μπορεί με λιγότερα χρήματα από όσα χρειάζεται στον ιδιωτικό τομέα να κάνει την επέμβασή του στα απογευματινά», επιστρέφονται ως παράνομα και επικίνδυνα για την Υγεία των ασθενών και των ίδιων των γιατρών

Η Υγεία των γιατρών και των ασθενών δεν μπορεί να είναι ζήτημα ατομικού δικαιώματος.

Το αίτημα για αξιοπρεπείς μισθούς στους γιατρούς, δεν μπορεί να αντιστρέφεται ως ατομικό δικαίωμα.

Το 2024 θα έπρεπε να συζητούσαμε το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή το πως το ίδιο το Κράτος θα έπρεπε να εμποδίζει την υπερεργασία των γιατρών, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε επιδείνωση τους υγείας γιατρών και ασθενών.

Ατομικό δικαίωμα έχει και ένας πιλότος της πολιτικής αεροπορίας να θέλει να πετάει 20 ώρες συνεχόμενες, γιατί του αρέσει η δουλειά του και θέλει περισσότερα χρήματα. Θα έμπαινε κανένας σε αυτό το αεροπλάνο;

Αν είχε κάποιος το δικαίωμα να επιλέξει θα έμπαινε σε ένα χειρουργείο με έναν ξεκούραστο γιατρό ή σε ένα απογευματινό με έναν γιατρό μετά από 7ωρη πρωινή εργασία που ακολουθεί μια 24ωρη εφημερία ή με έναν γιατρό που κάνει 10 εφημερίες μέσα στο μήνα;

Στο Νοσοκομείο Σερρών λειτουργούν περίπου οι μισές Χειρουργικές Αίθουσες λόγω έλλειψης Αναισθησιολόγων και λοιπού προσωπικού, με συνέπεια την πολύμηνη αναμονή για Χειρουργεία. Θα είχε ενδιαφέρον να μας πει η Διοίκηση πόσα χειρουργεία είναι σε αναμονή. Ποια θα ήταν η εικόνα αν το Νοσοκομείο ήταν στελεχωμένο και λειτουργούσαν καθημερινά όλες οι Χειρουργικές Αίθουσες;

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΛΗΜΑ;

Το δίλλημα δε βρίσκεται ανάμεσα σε αυτή την άθλια κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα Δημόσια Νοσοκομεία με την υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση και στη δυνατότητα κάποιου να πληρώσει για να παρακάμψει τη λίστα στα απογευματινά χειρουργεία.

Το δίλλημα δεν είναι αν είσαι φτωχός και μπορείς να μαζέψεις ένα ποσό να κάνεις απογευματινό χειρουργείο ή είσαι εξαθλιωμένος και αναγκάζεσαι να μένεις σε αυτές τις μακρόχρονες λίστες τους ντροπής.

Αν στα Απογευματινά Χειρουργεία προσθέσει κάποιος δίπλα, τη δυνατότητα ιδιωτικού ιατρείου των γιατρών του Δημοσίου, τα απογευματινά ιατρεία, τις συμμετοχές σε φάρμακα και εξετάσεις, το χαράτσι του 1 ευρώ σε συνταγές και εργαστηριακές εξετάσεις, το χαράτσι 3 ευρώ σε απεικονιστικές εξετάσεις, τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, τα κλειστά εξωτερικά ιατρεία λόγω υποστελέχωσης στα Νοσοκομεία που ωθούν τον ασθενή σε ιδιώτες, καταλαβαίνει κανείς ότι η Υγεία εμπορευματοποιείται

Το πραγματικό δίλλημα είναι: ένα Νοσοκομείο υποστελεχωμένο και υποχρηματοδοτούμενο από το Κράτος, που βγαίνει στην Αγορά να πουλήσει το εμπορευμά του μήπως και μαζέψει χρήματα ή ένα Νοσοκομείο πλήρως στελεχωμένο και χρηματοδοτούμενο από το Κρατος (από τα δικά μας χρήματα που πληρώνουμε ως εισφορές και φορους), όπου θα μπορούν να λειτουργούν όλες οι Χειρουργικές αίθουσες, οι γιατροί να δουλεύουν με ασφάλεια για αυτούς και τους ασθενείς τους και θα παρέχει συγχρονες υπηρεσίες υγείας δωρεάν, χωρίς αναμονές και χωρίς διαφθορά.

Η Υγεία δεν είναι εμπόρευμα και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο ως ατομικό δικαίωμα. Η Υγεία είναι Κοινωνικό Αγαθό και πρέπει να παρέχεται δωρεάν από το Κράτος σε ένα Αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύστημα Υγείας, πλήρως χρηματοδοτούμενο από τον Κρατικό Προυπολογισμό, με κατάργηση κάθε Επιχειρηματικής δράσης.