Είμαστε συγκλονισμένες και αγανακτισμένες με την τελευταία δολοφονία μιας ακόμα γυναίκας από τον πρώην σύντροφό της.

Μας γεννά οργή η εγκληματική αδιαφορία της κρατικής μηχανής που οδήγησε στο θάνατο τη νέα γυναίκα που βρήκε το θάρρος να καταγγείλει τον κακοποιητή της στο αστυνομικό τμήμα και βρέθηκε δολοφονημένη έξω από αυτό !!!!!

Αντί να βρει τη βοήθεια και την προστασία που όφειλαν να δώσουν τα αρμόδια όργανα, εγκαταλείφθηκε μόνη να ψάχνει για το “100” και την “Άμεση Δράση”, μέχρι που τη βρήκε ο δολοφόνος της, ένα μόλις μέτρο από το αστυνομικό φυλάκιο.

Δεν ανεχόμαστε πια αυτήν τη βαρβαρότητα

Δεν συμβιβαζόμαστε να είμαστε καθημερινά έρμαια της κρατικής αδιαφορίας και οι ζωές μας να κρέμονται από μία κλωστή γιατί η προστασία τους θεωρείται κόστος για το κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπήρχε περιπολικό του τμήματος για να βοηθήσει την δολοφονημένη νέα γυναίκα.

Δεν πάει άλλο με την κρατική βία και τρομοκρατία, από την αστυνομική αυθαιρεσία που αποτρέπει τις γυναίκες να στραφούν νομικά κατά των κακοποιητών και δολοφόνων τους. Αν και το αδίκημα είναι αυτεπάγγελτα διωκόμενο, πολλές φορές οι αστυνομικές αρχές ζητούν από το θύμα να κάνει μήνυση, δηλαδή δεν λειτουργεί η αυτεπάγγελτη διαδικασία, ενώ η διάρκεια καταγραφής της μήνυσης μπορεί να κρατήσει και ώρες.

Δεν πάει άλλο με τις τεράστιες ελλείψεις στις δημόσιες και δωρεάν δομές και υπηρεσίες στήριξης κακοποιημένων γυναικών και παιδιών, όπως και στις δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και Ψυχικής Υγείας.

Δεν πάει άλλο να μας λένε “πάτα το πάνικ μπάτον” αντί να προσλάβουν μόνιμο και εξειδικευμένο προσωπικό για να αντιμετωπίσει των τεράστιο όγκο των καθημερινών περιστατικών βίας, αντί να πάρουν άμεσα και ουσιαστικά μέτρα.

Δεν πάει άλλο με την ΠΑΝΤΕΛΗ ΕΛΛΕΙΨΗ ΔΟΜΩΝ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ.

Δεν πάει άλλο με τις μακροχρόνιες και πολυδάπανες νομικές διαδικασίες, τις ελλείψεις σε ιατροδικαστικές υπηρεσίες και σε εισαγγελείς για την ενδοοικογενειακή βία. Την απουσία φροντίδας από δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες για τα θύματα βιασμών και σεξουαλικής βίας από μόνιμο επιστημονικό προσωπικό.

Δεν πάει άλλο με αυτήν την πολιτική των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μας αφήνει ανυπεράσπιστες γιατί η ζωή μας θεωρείται κόστος για το κράτος και όφελος για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά αποδεικνύει ότι είναι ψευδεπίγραφο το ενδιαφέρον τους για τη βία κατά των γυναικών. Όχι μόνο γιατί η κακοποιημένη γυναίκα παραμένει απροστάτευτη. Αλλά γιατί καθημερινά είναι αντιμέτωπη με τη βία της ανεργίας, της φτώχειας, των πολέμων, της ανασφάλιστης και απλήρωτης δουλειάς, των πλειστηριασμών, την τρομοκρατία της απόλυσης, το να σε ρωτάνε πριν καν πιάσεις δουλειά αν σκοπεύεις να κάνεις παιδί, να σε απολύουν όταν μένεις έγκυος, την έλλειψη ακόμη και των στοιχειωδών και αυτονόητων μέτρων προστασίας της υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, το συνολικό τσάκισμα της εργασιακής, της οικογενειακής, της προσωπικής μας ζωής.

Απέναντι σ’ αυτήν την βαρβαρότητα δεν έχουμε άλλη επιλογή : Δυναμώνουμε τη συλλογική μας δράση για να διεκδικήσουμε όλα όσα είναι αναγκαία για να αντιπαλέψουμε τη πολύμορφη βία.

Δεν ανεχόμαστε την μπόχα του βούρκου τους που γεννά η βία της εκμεταλλευτικής κοινωνίας και τρέφουν όλοι οι μηχανισμοί και οι θεσμοί που τη στηρίζουν.

Απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία του δολοφόνου

Διεκδικούμε :

• Εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών για την ολόπλευρη προστασία των γυναικών και των παιδιών από τη βία, ιδιαίτερα των απροστάτευτων, στελεχωμένων με όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση και εμπλοκή των ΜΚΟ.

• Μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για όλες. Κοινωνική προστασία της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού και κάλυψη των αναγκών μας με δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας. Μέτρα στήριξης των εργαζόμενων, των άνεργων γυναικών, των γυναικών από μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες, επίδομα ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Απέναντι στη δυσωδία, η μόνη ανάσα βρίσκεται στην συλλογική δράση, στην αγωνιστική διεκδίκηση και αλληλεγγύη, υψώνοντας «ασπίδα προστασίας», για να μπορεί κάθε παιδί, κάθε γυναίκα, να ζει μια ζωή αξιοπρεπή, απαλλαγμένη από κάθε μορφής βία εκμετάλλευση και καταπίεση.