«Η Επισκοπική μου καρδία», ετόνισε ο Σεβασμιώτατος, «γεμίζει με ουράνια αγαλλίαση, όταν βλέπω τα πνευματικά μου παιδιά, να καταθέτουν με παλμό, ζωντάνια και δύναμη ψυχής την ομολογία της ορθοδόξου πίστεώς μας, ότι πράγματι ο Χριστός αναστήθηκε και η χαρά, η ελπίδα και η ζωή πολιτεύεται στον κόσμο.

Σήμερα, σ’ αυτή την όμορφη ημέρα, που μας εχάρισε ο άγιος Θεός, κατά την οποία εορτάζει και η ελαχιστότητά μου, το ομορφότερο δώρο, από τα πολλά, που δέχομαι αυτές τις ημέρες, είναι αυτό το όμορφο “μπουκέτο” από παιδικές, νεανικές μελωδικές και αγγελικές φωνές, που με τόσο αριστοτεχνικό και συγκλονιστικό τρόπο, τραγούδησαν, ερμήνευσαν, υποδύθηκαν την αγιασμένη μορφή και ζωή του συντοπίτου μας π. Αρσενίου Μενεξέ, γέμισαν τις ψυχές μας με φως, ελπίδα, χαρά. Ό,τι καλό έργο πράττουμε στη ζωή μας, είναι ανάγκη να βάζουμε ψυχή! Θαυμάζω και διδάσκομαι πάντοτεαπό τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι σε ό,τι καλό πράττουν βάζουν την ψυχή τους. Και αυτό το νιώσαμε σήμερα στην παρουσία των παιδιών μας σ’ αυτήν την όμορφη εκδήλωση.

Ο αείμνηστος συντοπίτης μας Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Μενεξές, ο ορφανοτρόφος, στον οποίο αφιερώθηκε με βαθειά τιμή και σεβασμό, το δεύτερο μέρος της αποψινής εορτίου εκδηλώσεως, αγωνίσθηκε με θαυμαστή αυταπάρνηση και αυτοθυσία, μέσα στην δίνη των τραγικών γεγονότων των ημερών, που ακολούθησαν την κατάρευση του Μικρασιατικού μετώπου τον Αύγουστο του 1922. Με βαθιά συνείδηση για την πνευματική και εθνική αποστολή της Εκκλησίας, εκείνες τις δύσκολες για το έθνος μας χρονικές στιγμές, επετέλεσε με απαράμιλλο φρόνημα το μεγαλειώδες ποιμαντικό και εθνικό έργο, για την σωτηρία των Μικρασιατών αδελφών, εργάσθηκε με σύνεση και ηρωισμό, μη φειδόμενος κόπων, αλλά και της ίδιας ακόμη της ζωής του, για την προστασία των αδικουμένων, των ορφανών και των κατατρεγμένων Ελλήνων. Εκοιμήθη σε νεαροτάτη ηλικία, μόλις 50 ετών, από τις πολλές κακουχίες τον Οκτώβριο του 1923 στη Μυτιλήνη, όπου συνόδευσε τα ορφανά των Κυδωνιών.

Η Ιερά Μητρόπολίς μας, κατά λόγον δικαιοσύνης, σεμνύνεται εν Κυρίω, για τον άγιο και ηρωικό αυτόν κληρικό, γόνο της ευλογημένης Σερραϊκής γης, εν πολλοίς άγνωστο στους περισσοτέρους, ο οποίος δίδαξε, αγίασε, στήριξε, καθοδήγησε, οργάνωσε, παρηγόρησε, διέσωσε το βαρέως χειμαζόμενο ποίμνιο των Κυδωνιών, ιδιαιτέρως δε τα μικρά παιδιά.

Μεγάλη η τιμή και η ευλογία, λοιπόν, για την τοπική μας Εκκλησία, που ανέδειξε έναν αγιασμένο και φιλάνθρωπο κληρικό Της, πρώτου μεγέθους, ο οποίος ετίμησε την αγία ιερωσύνη του, την μητέρα μας ορθόδοξο Εκκλησία, ετίμησε την Πατρίδα μας, την Ελλάδα και τον τόπο καταγωγής του, τις Σέρρες.

Διάπυρη προσευχή αναπέμπουμε προς τον Κύριο, σήμερα, όπως αναπαύση μεν την ψυχή του αειμνήστου Αρχιμανδρίτου Αρσενίου του Δοβιστηνού και ορφανοτρόφου, μετά των δικαίων και των αγίων Του, εμάς δε όλους, αναδεικνύη αξίους συνεχιστάς του μεγαλειώδους έργου του».