του Μιχάλη Πισκιούλη
Την ώρα που τα πάντα καταρρέουν και δε βλέπεις ελπίδα μπροστά σου, την ώρα που νιώθεις προδομένος από τους πολιτικούς, από την ίδια την πατρίδα σου, την ώρα που αναρωτιέσαι και λες «γιατί τόση αδικία στις πλάτες μου;»  είναι φυσικό να θλίβεσαι να μελαγχολείς να καταρρακώνεσαι, να μην έχεις κουράγιο να συνεχίσεις με κέφι και χαμόγελο τη ζωή. Προγραμμάτισες πράγματα στη ζωή σου με βάση τις αποδοχές που είχες και τώρα δε σου βγαίνουν, χτυπά το τηλέφωνό σου και φοβάσαι πως είναι από την τράπεζα,  μετάνιωσες για τα τετραγωνικά του σπιτιού σου, φοβάσαι μήπως κάποιος από την οικογένεια ή και εσύ ακόμα είσαι αύριο άνεργος.

Σκέψου τώρα, μέσα σ’ όλα αυτά, να  είσαι γιατρός ή νοσηλευτής που σημαίνει ότι καθημερινά προστίθεται πάνω σου η δυστυχία και ο πόνος του κόσμου. Ως εργαζόμενος στο νοσοκομείο είσαι υποχρεωμένος να τραβάς το κουπί στη γαλέρα  συνεχίσεις να δουλεύεις, να τραβάς το κουπί στη γαλέρα,  σα να μην τρέχει τίποτα. Κι ας τρέχουν μέσα σου πολλά. Τότε τελείς υπό κατάρρευση.

 Έχοντας όλα αυτά σαν δεδομένα στη σκέψη μου, βρέθηκα νοσηλευόμενος για λίγες μέρες στην Α΄ Χειρουργική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών.

Σε όλες τις παραπάνω σκέψεις μου προστέθηκε και η κατά καιρούς «πληροφόρηση» από κάποιους «ματσουκοφόρους ρεπόρτερς» τοπικού τηλεοπτικού σταθμού που μιλούν  για υποβαθμισμένες υπηρεσίες στο νοσοκομείο Σερρών, για απάνθρωπη συμπεριφορά του προσωπικού, για «Γολγοθάδες» ασθενών σε τριτοκοσμικές συνθήκες.

«Κουράγιο» είπα μέσα μου τρομαγμένος, «μια μικροεπεμβασούλα είναι, λίγες μέρες νοσηλείας, υπομονή κι όλα θα τελειώσουν γρήγορα».

Η επέμβαση έγινε και μετά από πέντε μέρες νοσηλείας, βρίσκομαι στο σπίτι μου, είμαι καλά, με πολύ καλή διάθεση.

Οι πέντε όμως αυτές ημέρες ήταν και ημέρες σπουδών και μαθημάτων ζωής.

Πρώτα απ’ όλα διαπίστωσα ότι οι υπηρεσίες που παρέχονται στη συγκεκριμένη κλινική είναι υψηλού επιπέδου από γιατρούς που με επικεφαλής τον χειρουργό κ. Νικολαΐδη εμπνέουν σιγουριά. Ανθρώπινη προσέγγιση, επεξήγηση της κατάστασής σου, οδηγίες για τα «πρέπει» τα «μην» και τα «δεν».

Τα μεγάλα μαθήματα όμως τα πήρα από το νοσηλευτικό προσωπικό.

Παρά την υποβάθμιση των μισθών τους, παρά την απαξίωση του κοινωνικού τους ρόλου, παρά τις άδικες επιθέσεις που δέχονται δεν το βάζουν κάτω. Εξακολουθούν να θεωρούν δική τους υπόθεση, όχι μόνο την καθημερινή επίπονη και επικίνδυνη εργασία τους αλλά υπερβαίνοντας εαυτόν παρέχουν σοβαρή ψυχολογική υποστήριξη στους ασθενείς. Πάντα βρίσκουν να πουν μια καλή κουβέντα, να παρηγορήσουν και να τονώσουν το ηθικό του ασθενή.

Οι νοσηλεύτριες, πάντα παρούσες, σκορπίζουν χαμόγελα, ανέχονται την γκρίνια του πόνου των ασθενών, προσπαθούν  να εξασφαλίζουν ένα ζεστό, όμορφο, ανθρώπινο περιβάλλον, όσο αυτό είναι δυνατό μέσα σε μια χειρουργική κλινική.

Έχουν βεβαίως επίγνωση της δυσμενούς οικονομικής τους κατάστασης καθώς και της περιρρέουσας απαξιωτικής επίθεσης που δέχονται. Βάζουν όμως  πάνω από όλα το καθήκον για τον άνθρωπο. Το φιλότιμό τους οδηγός και δύναμή τους.

Κανείς βέβαια δεν αισθάνεται τυχερός όταν οδηγείται σε ένα χειρουργείο και σε μια χειρουργική κλινική για νοσηλεία. Να είστε σίγουροι όμως ότι θα αισθανθεί την ανθρωπιά, αν οδηγηθεί στην Α΄ Χειρουργική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών. Προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου το Ιατρικό και Νοσηλευτικό προσωπικό. Όμορφοι Άνθρωποι!