Οι συνταξιούχοι βρισκόμαστε μπροστά στην αδιαλλαξία της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου (Ε.Κ.) Σερρών και πιο συγκεκριμένα του Προέδρου και του Γραμματέα. Δε μας φτάνει η αναλγησία των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά και του μαύρου μετώπου με το ΛΑ.Ο.Σ. τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την αναλγησία της Διοίκησης του Ε.Κ. που υποτίθεται ότι έπρεπε να μας δουν σαν συναδέρφους τους.

Ενώ από το 1950 το γραφείο των συνταξιούχων τους βρίσκονταν στο ισόγειο με εύκολη πρόσβαση από το δρόμο τώρα με την ανακαίνιση του κτιρίου του Ε.Κ. η δήθεν «Επιτροπή» που την αποτελούν μόνο ο Πρόεδρος και ο Γραμματέας χωρίς διαδικασία, χωρίς πρακτικά «αποφάσισε» τελείως αυθαίρετα να μας μεταφέρει σε γραφείο στον επάνω όροφο. Αγνοώντας τελείως ότι θα το χρησιμοποιούμε άνθρωποι ηλικιωμένοι που δυσκολευόμαστε και στα ελάχιστα ακόμα σκαλιά, μας αναγκάζουν σε βασανισμό να ανεβαίνουμε 28. Άνθρωποι με «Πι» ή αναπηρικά καροτσάκια χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη πρόσβασης αλλά ούτε καν ανελκυστήρας (ασανσέρ). Ουσιαστικά θέλουν να μας κλείσουν την πόρτα.

Σε επανειλημμένες ειδοποιήσεις, και διαμαρτυρίες μας να μας παραχωρηθεί το γραφείο μας στο ισόγειο πήραμε από τη Διοίκηση αρνητικές απαντήσεις με ύφος ηγεμονικό και υπεροπτικό ότι «Έτσι αποφάσισε η Επιτροπή» δηλαδή εμείς οι δύο. 

Οι συνταξιούχοι καταγγέλλουν στους εργαζόμενους την απαράδεκτη αυτή αδιαλλαξία της «Διοίκησης» (Προέδρου και Γραμματέα) που τους αντιμετωπίζει με την παγερότητα γραφειοκρατικής δημόσιας υπηρεσίας και χωρίς ίχνος συναδερφικότητας. «Αν θέλουν να μας κάνουν να μη πηγαίνουμε στο δεύτερο σπίτι μας, στο ΕΚ, αν δεν μας θέλουν στα πόδια τους γιατί δεν παραιτούμαστε όπως αυτοί από τους αγώνες είναι πολύ γελασμένοι» λένε όλοι οι συνταξιούχοι.

Καλούμε τους εργαζόμενους να μη δείχνουν πλέον σε τέτοιες ηγεσίες καμιά εμπιστοσύνη και να μην ελπίζουν ότι θα σταθούν στο πλάι τους σε δύσκολες στιγμές όταν δεν θέλουν να δείξουν κατανόηση σε τόσο απλά θέματα. Να το καταλάβουν, οι αυτοκρατορίσκοι αυτοί, καλά οτι οι συνταξιούχοι δεν είμαστε απόμαχοι της ζωής και ότι θα βρούμε το δίκιο μας στην εργατική τάξη. Αυτοί θα μείνουν με τη ρετσινιά της ασέβειας προς ανθρώπους που έχουν προσφέρει στη ζωή τους, στους αγώνες και συνεχίζουν να προσφέρουν.