Γράφει ο Μιχάλης Σωτηρίου

Η περιπέτεια των πολιτών στη χώρα μας στο περιβάλλον της γενικευμένης κοινωνικο-οικονομικής κρίσης συνεχίζεται με Οδύσσεια,Σισσύφεια ή Καθόδου των Μυρίων πρότυπα. Οι πολίτες και οι πολιτικοί έχοντας διαχωριστεί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς  βιώνουν αποπροσανατολισμό της σημερινής θέσης και της πορείας εξόδου της κοινωνίας προς την αναπτέρωση ηθικού και ελπίδας, της αναγέννησης στόχων,θέλησης και δημιουργικής προσπάθειας.

Και κάπου εδώ αρχίζει η προετοιμασία βουλευτικών εκλογών που θα αναδείξει νέους πολιτικούς, κόμματα και σχήματα αυτοδύναμης ή συνεργατικής διακυβέρνησης που θα διαχειριστούν την Μνημονιακή Περίοδο της χώρας(που διαρκεί τουλάχιστον μέχρι το 2020).

Οι μη προνομιούχοι Έλληνες αποτελούν πια τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Οι νέοι πολιτικοί που θα εκλεγούν θα έχουν άραγε τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και τις επαρκείς επιδεξιότητες για να βγάλουν τους πολίτες και τη χώρα από την ταπείνωση(υλική-ηθική-πνευματική)που συνεπάγεται η Μνημονιακή Περίοδος; Θα μπορέσουν να φέρουν μια στέρεα ευημερία, να ξαναστήσουν το κοινωνικό κράτος που κατεδαφίστηκε;

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Εμμ. Ροίδης έγραφε: «…Άλυτον δι’ ημάς αίνιγμα είναι πώς ο ελληνικός λαός, ο φιλόνομος, ο νηφάλιος, ο πρακτικός, ο ουδενός άλλου κατά την οξύτητα του πνεύματος υστερών και άριστος των ιδίων του υποθέσεων οικονόμος, απεδείχθη αδεξιώτερος παντός άλλου διαχειριστής, ανίκανος να επιβάλει εις τους αντιπροσώπους του την υπεράσπισιν του συμφέροντος των πολλών και ουχί των ολίγων…»(Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΡΗΤΟΡΕΙΑ,1896).

Πολλοί απελπισμένοι ή ανιστόρητοι απορρίπτουν, υποτιμούν, καθυβρίζουν τον κοινοβουλευτισμό και τους βουλευτές, τη γενιά του Πολυτεχνείου, την παγκοσμιοποίηση, το κεφάλαιο, τη μετανάστευση ,την πολυπολιτισμικότητα και τόσα άλλα και υιοθετούν φοβικά κοινωνικά στερεότυπα, οδηγώντας σε τυφλή ή στοχευμένη καταστροφικότητα αναπαράγοντας το μοντέλο του κοινωνικού αυτοματισμού. Και βέβαια, όλα αυτά συνέβαλαν και συμβάλλουν στα δεινά της εποχής, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι η αλλαγή των στρεβλώσεων στη βάση της προστασίας του πολίτη. Όσο συνεχίζεται η καταγγελία χωρίς συγκεκριμένο σύνθετο σχέδιο πρότασης και αγώνα σε όλα τα επίπεδα ουσία άθελά τους θα στηρίζουν την εσωστρέφεια, τη στατικότητα και τη συντήρηση της κοινωνίας, την μεταρρυθμιστική ατολμία.

Αν και στις επερχόμενες εκλογές τα κριτήρια των πολιτών για την επιλογή αντιπροσώπων (ανεξάρτητα από πολιτικό σχηματισμό) στη Βουλή συνεχίσουν να είναι π.χ., μερικά από τα γνωστά μέχρι τώρα, όπως :

-υποκριτικές δημόσιες σχέσεις και υποσχέσεις αντί πολιτικής σκέψης και λόγου,

-κλείσιμο ραντεβού με τα υπουργεία και τις υπηρεσίες αντί σύνθεσης και άρθρωσης προτάσεων και λόγων που προωθούνται μέχρι την υλοποίηση και όχι μόνο μέχρι τα δελτία τύπου με τη διατύπωση «κατόπιν ενεργειών μου», 

-το άγχος επανεκλογής του κοινοβουλευτικού  που επηρεάζει περισσότερο αρνητικά την κοινοβουλευτική δράση,

Πολύ πιθανόν να βρεθούμε πάλι όλοι σ’αυτή τη χώρα, για μια ακόμα φορά, να επινοήσουμε την θεότητα της κακοτυχίας  ως δικαιολογία για την ατολμία μας να υπερβούμε τα μικροπροσωπικά ωφελήματα και προσδοκίες (άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο πρόφασιν ιδίης αβουλίης. Δημόκριτος).