Για πολλοστή φορά βρισκόμαστε μπροστά στην ψήφιση νέων μέτρων από μια συγκυβέρνηση κομμάτων, που κατά τα άλλα θα προχωρούσε σε επαναδιαπραγμάτευση ή απαγκίστρωση από τις πολιτικές των μνημονίων. Για άλλη μια φορά οι προεκλογικές υποσχέσεις ακυρώνονται μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οδηγώντας ακόμη και τους πιο αισιόδοξους υποστηρικτές των κομμάτων αυτών στην κατάσταση που βρίσκεται, εδώ και δυο χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή σε πλήρη απόγνωση.

Στα χρόνια της Τρόικας και του ΔΝΤ, με κυβερνήσεις πλήρως υποταγμένες και υπο την εποπτεία του κάθε απίθανου «Ράιχενμπαχ» και «Φούχτερ» αισθανόμαστε καθημερινά ολοένα και πιο πιεσμένοι, πιο απογοητευμένοι, παγιδευμένοι σ’ έναν εφιάλτη που δεν φαίνεται να έχει τέλος.

Τη συνέχεια αυτού του εφιάλτη αποτελεί ο οδοστρωτήρας των νέων μέτρων, που θα ξεπεράσουν τα 9 δις ευρώ σε περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και εργασιακά, ενώ το συνολικό πακέτο θα φτάσει στα 20 δις και φυσικά η βεβαιότητα πως και το 2013 θα υπάρξει ανάλογη συνέχεια, με την συγκυβέρνηση των τριών να έχει ήδη συναινέσει σε αυτό.

Μέχρι πότε είμαστε λοιπόν διατεθειμένοι να αποδεχόμαστε μια άνευ προηγουμένου βάρβαρη επίθεση; Μέχρι πότε η απόγνωση, η απελπισία, η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες θα αποτελούν στοιχεία της καθημερινότητάς μας; Θα παραδοθούμε λοιπόν πλήρως ή θα αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, όπως αρμόζει στον περήφανο λαό μας, όπως μας διδάσκει η ένδοξη ιστορία αυτού του τόπου;

Δυστυχώς, όπως φαίνεται, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα πράγματα όμως έχουν έρθει έτσι, που δεν υπάρχει περιθώριο για γκρίνια, για μοιρολατρία, για υποταγή. Πρέπει το συντομότερο, να κατανοήσουμε πως η καθημερινότητα μας, η ζωή μας είναι ένας πόλεμος και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να παρακάμψουμε τη σύγκρουση με τον αντίπαλο.
Η Απεργία στις 26 Σεπτέμβρη μπορεί και πρέπει να είναι μια αφετηρία που μετά από αυτή θα ξεδιπλωθεί ένα μεγάλο παλλαϊκό κίνημα που θα σαρώσει τα μνημόνια, τις αντεργατικές πολιτικές αλλά και τους εμπνευστές τους και ταυτόχρονα θα ανοίξει το δρόμο για προοδευτικές αλλαγές και λύσεις στην πολιτική ζωή και την κοινωνία.

Κάποιοι βέβαια ακόμη ψελλίζουν μοιρολατρικά «…Απεργία;;; Με τους πουλημένους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ;;;... 24ωρη, ακόμη μια τουφεκιά;
…Δεν μπορούμε να απεργήσουμε, πως θα βγουν οι υποχρεώσεις;…»

Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι κεκτημένο όλων των εργαζομένων, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χαριστεί σε κάποιους πουλημένους εργατοπατέρες αλλά ούτε και να αποτελεί λάφυρο των κομματικών μηχανισμών ώστε να απαξιώνεται πλήρως. Αντίθετα επιβάλλεται να παίξει τον καθοριστικό ρόλο στην μάχη για την σωτηρία μιας ολόκληρης κοινωνίας, μέσα από έναν οργανωμένο, ενωτικό αγώνα διαρκείας, που θα στηρίζεται στους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι σε συνδικαλιστικές ηγεσίες, που δείχνουν να μην μπορούν ή ακόμη χειρότερα, να μην θέλουν.

Απαιτείται λοιπόν σε αυτή τη δύσκολη και άνιση μάχη η μέγιστη δυνατή ενότητα στον αγώνα και στην πάλη. Δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια ξεχωριστών δράσεων και διασπαστικών συμπεριφορών.

Η απεργία της 26ης Σεπτέμβρη πρέπει να γίνει ένας νέος σημαντικός σταθμός στον αγώνα για να αποτρέψουμε τη λεηλασία της ζωής μας, διότι δεν πρόκειται να σταματήσουν. Τα νέα μέτρα (τα... τελευταία πριν τα επόμενα) είναι ήδη έτοιμα. Αν εφαρμοστούν θα διαμορφώσουν μια χώρα ξεπουλημένη χωρίς παραγωγική βάση, αιχμάλωτη των μεγάλων αρπακτικών που θα την ξεζουμίζουν. Οι νέες απαιτήσεις των δανειστών, θα αποτελειώσουν ότι έχει απομείνει από εργασιακά, οικονομικά, συνταξιοδοτικά και κοινωνικά δικαιώματα στη χώρα μας, χωρίς καμιά προοπτική και ελπίδα.

Πριν μας ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ αυτοί, να ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ εμείς μαζί τους… ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ…!!! Μπορούμε και πρέπει να τους σταματήσουμε. 

ΟΙ ΑΝΤΟΧΕΣ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.