Η ενεργοποίηση των οικοπέδων 2 και 3 με τον δεύτερο γύρο παραχώρησης στην ΑΟΖ της Κύπρου δίνει την επιβράβευση για τη συμφωνία περί οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου που πέτυχε ο Γιώργος Λιλλήκας το 2007 ως Υπουργός της Κυβέρνησης του Τάσσου Παπαδόπουλου. Μέχρι τώρα, μέσω του οικοπέδου 12, η εξόρυξη αφορούσε τα όρια της Αιγύπτου και ειδικά του Ισραήλ. Τώρα με τα νέα οικόπεδα, η οριοθέτηση με τον Λίβανο παίρνει όλη την αξία της. Έτσι η Κύπρος όχι μόνο πετυχαίνει αυτό το γεωοικονομικό άνοιγμα, αλλά και ένα γεωπολιτικό άνοιγμα, αφού θωρακίζει την ΑΟΖ με τα τρία κράτη που έχουν κάνει συμφωνία μαζί της το 2003, 2007 και 2010. Έτσι το 2012 έρχεται για να σφραγίσει τη στρατηγική που ακολουθεί η Κύπρος, ενώ η Τουρκία δεν την αναγνωρίζει καν ως κράτος. Δίχως φοβίες, με αποτελεσματικότητα προσπερνάει τα εμπόδια, δίχως να δίνει περαιτέρω σημασία στους λεονταρισμούς της Τουρκίας, που απλώς παρακολουθεί τις εξελίξεις. Διότι ακόμα και αν πίεσε όλες τις εταιρείες που θα έκαναν συμφωνία με την Κύπρο, λέγοντάς τους ότι δεν θα μπορούν να κάνουν έρευνες περί υδρογονανθράκων στην Τουρκία, δεν κατάφερε τίποτα. Οι εταιρείες παρέμειναν υποψήφιες στην κυπριακή ΑΟΖ δίχως να φοβηθούν. Επιπλέον, και στην περίπτωση των οικοπέδων 9 και 11 που εφάπτονται με το οικόπεδο 12, αλλά και στην περίπτωση των οικοπέδων 2 και 3 που εφάπτονται με την ΑΟΖ του Λιβάνου λόγω 3, οι εταιρείες ξέρουν ότι υπάρχουν δεδομένα για το φυσικό αέριο, διότι το κοίτασμα Αφροδίτη και το κοίτασμα που βρέθηκε πρόσφατα στην ΑΟΖ του Λιβάνου δεν είναι πια εκτιμήσεις. Με άλλα λόγια, οι εταιρείες έχουν να διαλέξουν μεταξύ σίγουρων δεδομένων και λόγων επί χάρτου. Και τώρα βλέπουμε επί του πρακτέου ότι διάλεξαν και πώς διάλεξαν. Αυτή η προσέγγιση είναι ξεκάθαρη ακόμα και αν υποτίθεται ότι στο διπλωματικό επίπεδο υπάρχει το πρόβλημα της αναγνώρισης. Η Κύπρος λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο ως ένα ορθολογικό κράτος που έχει όντως ένα στρατηγικό σχεδιασμό όσον αφορά στην ενέργεια που ξέρουμε πόσο σημαντική είναι. Δεν εξετάζει πια αυτό το θέμα κομματικά αλλά πραγματικά εθνικά. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να υπάρχει μια συνέχεια. Διότι αν η Κύπρος είχε υπογράψει το Σχέδιο Ανάν, τώρα η περίφημη ΑΟΖ της θα ήταν κατακερματισμένη λόγω των αγγλικών βάσεων που θα είχαν επίσημα κυριαρχία. Σε αυτό το πλαίσιο σχετίζονται και οι επόμενες προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Διότι επιτυχίες τέτοιου τύπου, όπως είναι ο δεύτερος γύρος παραχώρησης, πρέπει να γίνονται αντικείμενο διαχείρισης από κυβερνήσεις που έχουν τεχνογνωσία αλλά και κότσια, αλλιώς αυτά τα αποτελέσματα όχι μόνο δεν μπορούν να αξιοποιηθούν, αλλά μπορούν να αλλοιωθούν από παρεμβάσεις του ραγιαδισμού. Είναι λοιπόν απαραίτητο να εξετάσουμε το όλο πλαίσιο από την αρχή δηλαδή από τη θέσπιση της κυπριακής ΑΟΖ από τον Τάσσο Παπαδόπουλο για να συνεχίσουμε αυτήν την πορεία πάντα προς αποκλειστικό όφελος του κυπριακού λαού και της Κύπρου που αποκτά με αυτόν τον τρόπο μια γεωπολιτική υπόσταση που προκαλεί σεβασμό.