Γραμματέας Τοπικής Οργάνωσης ΔΗ.ΜΑΡ. Σερρών

Ένα κακόγουστο θέατρο επαναλαμβάνεται κάθε τρεις και λίγο στη χώρα μας τα τρία τελευταία χρόνια: κάθε φορά που υπογράφεται ένα νέο μνημόνιο, κάθε φορά που συνεδριάζει το Eurogroup για να πάρει αποφάσεις που βαθαίνουν την ύφεση και σπρώχνουν στη φτώχεια και στην απελπισία νέα κοινωνικά στρώματα, κάθε φορά δηλαδή που το μαχαίρι μπήγεται όλο και πιο βαθιά στο πετσί του λαού μας, εξελίσσεται ταυτόχρονα και ένα άθλιο επικοινωνιακό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο συμμετέχουν ασφαλώς και τα εντεταλμένα σε διατεταγμένη υπηρεσία Μ.Μ.Ε. και το οποίο αρχίζει πολύ πριν πέσουν οι υπογραφές. Και διαρκεί τόσο που υποπτευόμαστε ότι μεγαλύτερες προσπάθειες καταβάλλει η εκάστοτε κυβέρνηση στο επικοινωνιακό παιχνίδι και στον τρόπο με τον οποίο θα εμφανίσει κάθε φορά τα νέα μέτρα, παρά στη (δήθεν) διαπραγμάτευση με την τρόικα και τους εταίρους μας στην Ε.Ε. Φυσικά η κατάληξη είναι πάντοτε η ίδια: θριαμβολογίες για τη νέα σωτηρία της χώρας.

Τούτ’ αυτό συνέβη και πριν από λίγες μέρες, αμέσως μετά την πρόσφατη απόφαση του Eurogroup. Ας ξεκινήσουμε με τον ημέτερο, το σύντροφο Φώτη Κουβέλη. «Οι αποφάσεις του Eurogroup αποτελούν αποφασιστικό βήμα στη σωστή κατεύθυνση και δημιουργούν μια βάση επανεκκίνησης», έσπευσε να δηλώσει ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. Και για να καρπωθεί και αυτός κάτι από την απέραντη ευφορία που αισθάνθηκε ο λαός μας, συμπλήρωσε: «Οι αποφάσεις του Eurogroup δεν προέκυψαν με παρθενογένεση, αλλά ήταν το αποτέλεσμα μιας έντονα πολιτικής διεκδίκησης». Ακολούθησε το ηθικό δίδαγμα: «Δικαιώνεται η επιλογή της Δημοκρατικής Αριστεράς να λάβει μέρος στην κυβέρνηση».

Και βέβαια σιγά μην έμενε πίσω ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Για να μην υστερήσει κι αυτός και χάσει τα πολιτικά οφέλη από τη νέα μεγάλη επιτυχία έσπευσε να χαρακτηρίσει τις αποφάσεις του Eurogroup ως «μια νέα αφετηρία για τη χώρα μας», θέτοντας μάλιστα ως προϋπόθεση γι’ αυτό μια κυβέρνηση «με προοπτική 4ετίας που θα λειτουργεί συντονισμένα και θα απαρτίζεται από την πλειοψηφία των τριών κομμάτων».

Αλλά το πιο θλιβερό και γελοίο ταυτόχρονα το διέπραξε ο Πρωθυπουργός της χώρας. Αλγεινή εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς, πριν ακόμη εκδοθεί καλά καλά η σχετική ανακοίνωση από τον Jean-Claude Juncker, τη Christine Lagarde και τους λοιπούς, έδωσε στη δημοσιότητα σχετικό σποτάκι, σχεδόν πανηγυρικού χαρακτήρα, στο οποίο εξήρε τη συμβολή του σε μια ακόμη σωτηρία της χώρας. Και μας διαβεβαίωσε ότι μια καινούργια μέρα ξεκινάει για τη χώρα μας – χάρη σε εκείνον προφανώς. «Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει», καταλήγει στο σύντομο σποτάκι.

Πώς να τα σχολιάσει κανείς όλα αυτά; Πώς να κάνει τη σύγκριση ανάμεσα στον πρωθυπουργό της χώρας μας που βγαίνει και θριαμβολογεί, προσπαθώντας να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από το δράμα που περνάει ο λαός μας, και στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος, αντιλαμβανόμενος προφανώς το μέγεθος της τραγωδίας που συνεπάγεται η υπογραφή μνημονίου από την Κύπρο, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον έβαλε τα κλάματα μπροστά στις κάμερες.

Όμως, πώς μπορεί να θριαμβολογεί ο πρωθυπουργός, τη στιγμή που κάθε μέρα αυτοκτονούν τέσσερις συνάνθρωποί μας, τη στιγμή που η απόγνωση χιλιάδων ανθρώπων έχει πιάσει οροφή, τη στιγμή που το 35% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και το 16% αντιμετωπίζει το φάσμα της πείνας, τη στιγμή που η πραγματική ανεργία πλήττει σχεδόν το μισό πληθυσμό της χώρας; Πώς μπορεί να θριαμβολογεί ο πρωθυπουργός, όταν δεκάδες χιλιάδες μαθητές μας υποσιτίζονται και λιποθυμούν μέσα στις σχολικές αίθουσες από την πείνα; Πώς μπορεί να θριαμβολογεί ο πρωθυπουργός, όταν ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας ζητάει από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών να αναλάβει τη φροντίδα 2.000 υποσιτιζόμενων παιδιών;