Γράφει ο Αθανάσιος Μπαντής, Γεωπόνος

Μας αποχαιρέτησε το αρνητικά «φορτισμένο» 2012, και μαζί του μας αποχαιρέτησε το «παλιάς κοπής» πολιτικό σύστημα.

Κάθε μέρα που θα ανατέλλει, από δω και στο εξής, με τις μύριες δυσκολίες επιβίωσης για όλους, θα στέλνει πολλαπλά μηνύματα, με το πρώτο χάραμα της!

Κι όσο δεν θα τα ακούει η «παλιά» εξουσία,  τόσο το χειρότερο γι αυτή!

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε κάθε κάλπη, ο λαός, εμείς, θα εκλέγουμε τις «αρχές» που θα μας οδηγήσουν, θα οδηγήσουν τον τόπο μας στο νέο Ευρωπαϊκό και διεθνές «τοπίο».

Πολλοί από μας αυτοπαγιδευόμαστε (και αυτό συνέβαινε σε εντονότερο βαθμό στο πρόσφατο παρελθόν…) υποστηρίζοντας – καμία φορά – από τη μία πως οι «μονομάχοι» ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους, ενώ από την άλλη αυτοπροσδιοριζόμαστε ως «δεξιοί», ως «αριστεροί», ως «κεντρώοι», ως «κεντροδεξιοί», ως «κεντροαριστεροί», ως ...ως...

Ευτυχώς ή δυστυχώς (δυστυχώς ή ευτυχώς, αν το προτιμάτε...) τέτοιες διαφορές – πλέον - δεν υπάρχουν!

Το (ανα)ζητούμενο σήμερα και αιτούμενο καθημερινά από τους πολίτες δεν είναι κάποιος «θεωρητικός» ιδεολογικός τόπος.

Εάν κάτι τέτοιο μας έλειπε...τότε όλοι θα προτιμούσαμε (ίσως) το ΚΚΕ, το οποίο (δυστυχώς) παραμένει σταθερά και με…συνέπεια προσανατολισμένο στην Οκτωβριανή επανάσταση!

Το ζητούμενο εντοπίζεται και ανιχνεύεται σήμερα σε μία γιγαντιαία αλλά «μπερδεμένη» λαϊκή πλειοψηφία, που επιθυμεί την ολοκληρωτική και συθέμελη εξυγίανση όλων των φορέων που:

·      καθορίζουν τις εξελίξεις

·      παράγουν ή «αναπαράγουν» πολιτική

·      συντηρούν τον αναχρονιστικό και γραφειοκρατικό χαρακτήρα της κρατικής μηχανής

·      «ελέγχουν» τα τοπικά πράγματα,

·      «κουμαντάρουν» πρόσωπα και καταστάσεις.

Αυτή η πλατιά λαϊκή πλειοψηφία, ψάχνει να βρει την ΠΑΡΑΤΑΞΗ, σε κάθε εκλογική μάχη, σε κάθε κάλπη (από τον πιο μικρό πολιτιστικό σύλλογο, μέχρι το κοινοβούλιο) που:

·      θα σπάσει τις αγκυλώσεις του πολιτικού βίου

·      θα «μπολιάσει» - με απλές κινήσεις - την Αξιοκρατία στον πολιτικό βίο της Ελλάδας, και στην καθημερινότητα του πολίτη

·      θα «κομματιάσει» την πελατειακή κομματική νεοπλασία

·      θα ανοίξει τις πόρτες, τα παράθυρα, τ΄ αμπάρια, αλλά και τους φεγγίτες να μπει ο φρέσκος και ζωογόνος αέρας της κοινωνίας

·      θα ζητήσει «απολογισμό δράσης και έργου» από κάθε εξουσία, αλλά θα κάνει και το δικό της

·      θα ακούσει τον απλό λαό που στενάζει

·      θα τσακίσει την «ιδιωτικοποίηση» των κομμάτων και τους «σωτήρες» του κρατικού πατερναλισμού

·      θα βάλει στο περιθώριο τους «πολιτικούς προικοθήρες»

·      θα ξεπατώσει την «κομματική επετηρίδα»

·      θα γκρεμίσει τα «φέουδα»

·      θα τσακίσει τα «δοβλέτια»

·      θα ρημάξει τα «καπετανάτα»

·      θα ξεριζώσει την «καμαρίλα» και τα «κολλητηλίκια»

·      θα σμπαραλιάσει τα «περιβάλλοντα»

Οι πολίτες περιμένουν την ΠΑΡΑΤΑΞΗ που θα εξαφανίσει:

·      τον «ξύλινο» πολιτικό λόγο

·      το συνθηματικό και κλισαρισμένο «ποίημα»

·      το life style και το «δήθεν»

·      το “illustration” και λαμπερό περιτύλιγμα, άνευ περιεχομένου κοινωνικής αναφοράς

·      την κενολογία

·      τον βερμπαλισμό

·      τον αισχρό λαϊκισμό

Οι πολίτες καρτερούν την ΠΑΡΑΤΑΞΗ που:

·      θα σταματήσει να χτυπά «φιλικά» στην πλάτη...

·      θα ξεριζώσει την «επετηρίδα» της κομματικής νομενκλατούρας.

·      θα σεβαστεί την «παραγωγική» Ελλάδα,

·      θα εκτιμήσει της δυνατότητες των Ελλήνων παραγωγικών αγροτών. 

Οι πολίτες ψάχνουν και θέλουν μια ΠΑΡΑΤΑΞΗ που θα εμπιστευτεί αυτούς και τις ικανότητές τους, που θα σεβαστεί το μόχθο και τις περιουσίες τους. Που θα βάλει στη θέση της την κρατική γραφειοκρατία και τους προνομιούχους της κάθε λογής εξουσίας. Που θα απελευθερώσει την δημιουργικότητα και το δαιμόνιο του Έλληνα, αλλά και θα σεβαστεί την εργατικότητα και την ευστροφία του, που θα τιμήσει την προσαρμοστικότητα και τις δεξιότητές του.

Οι πολίτες ψάχνουν και θέλουν μια Λαϊκή Παράταξη που θα δώσει «προτεραιότητα» στον πολίτη, και θα «φρενάρει» το κομματικό κράτος, που θα λαμβάνει τις αποφάσεις ο πολίτης και όχι οι προνομιούχοι κρατικοί εξουσιαστές.

Οι πολίτες ψάχνουν και θέλουν μια Λαϊκή Παράταξη που δεν θα (εξ)υπηρετεί «αφηρημένα» γενικά σύνολα, αλλά που θα νοιάζεται για το κάθε υποσύνολο, όσο μικρό και ολιγομελές και αν είναι, όσα κι αν είναι τα μέλη που το απαρτίζουν.

Οι πολίτες ψάχνουν και θέλουν μια Παράταξη που δεν θα βάλει στον αφαλό της πολιτικής δράσης της, την απρόσωπη κρατική μηχανή, αλλά τους δημιουργικούς πολίτες, χωρίς εμπόδια, φραγμούς και απαγορεύσεις, αλλά με κανόνες και αρχές.

Οι πολίτες ψάχνουν και θέλουν μια Παράταξη που δεν θα επιβάλει το μέλλον στα παιδιά τους, αλλά θα τους δώσει τα εφόδια και θα τους εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις να το διαμορφώσουν.

Οι πολίτες ψάχνουν να βρουν την Παράταξη που θα συνθέσει και θα μονιάσει, που θα προσθέσει ελπίδα και θα αφαιρέσει μιζέρια, που θα πολλαπλασιάσει δυνάμεις, και θα διαιρέσει αδυναμίες. Που θα βοηθά τον αδύναμο και θα σέβεται τον ισχυρό, αλλά θα είναι δίκαιοι με ΟΛΟΥΣ!

Οι πολίτες θέλουν συντονισμό των δυνάμεων, σ’ ένα κοινό τόπο, μ΄ ένα κοινό στόχο.

«Σπάστηκαν» από την «αλάθητη» πλειοψηφία του ενός.

Ζητούν συναίνεση και διάλογο, κοινό προβληματισμό και στράτευση στην κοινή μάχη.

Θέλουν ριζοσπαστισμό και μεταρρυθμίσεις, αλλά συγχρόνως δικαιοσύνη, αξιοσύνη, αξιοκρατία, ελευθερία.

Κι αυτά προϋποθέτουν την ΑΛΗΘΕΙΑ.

• Για να έρθει η ΣΥΝΕΠΕΙΑ.
• Για να κερδηθεί η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.
• Για να αποκατασταθεί η ΤΑΞΗ!

Το πρόβλημα του λαού δεν είναι ιδεολογικό, αφού καθένας από μας, ξέρει από που έρχεται και που θα πάει...

Ξέρει τη μοίρα του...

Το «πρόβλημα» της κοινωνίας σήμερα, από τα πάμπολλα λάθη, τις αστοχίες, τις παραλείψεις και τα εγκλήματα του χθες, είναι πρόβλημα γνησιότητας και ειλικρίνειας, ντομπροσύνης και τόλμης, φερεγγυότητας και συνέπειας, αποτελεσματικότητας και δυναμισμού.

Αυτή την Παράταξη θέλουμε!

Σ’ αυτή πιστεύουμε!

Σ’ αυτή ελπίζουμε!