Αφορμή της παρούσας επιστολής αποτελεί ο προσυνεδριακός διάλογος ενός ιστορικού κόμματος, όπως το ΚΚΕ, αλλά στόχος της είναι η κατάθεση σκέψεων και προτάσεων ενός πολίτη, που αν πριν από μερικά χρόνια, για λόγους σεμνότητας, δεν ήθελε να τις δημοσιοποιήσει, στις σημερινές συνθήκες είναι δειλία, το λιγότερο, να αποτελούν ιδιωτικό θέσφατο. Όλοι μας στοχοποιούμε το φαινόμενο του «καναπέ». Σιωπούμε, όμως, για το συνοδό φαινόμενο του «πνευματικού καναπέ», της πνευματικής ακινησίας, και της επακόλουθης παθητικότητας. Και να κατέβουμε στο δρόμο, δίνοντας ρεπό στον καναπέ μας, μιμούμενοι συμπεριφορές και παπαγαλίζοντας κομματικά λογότυπα, δε θα δώσουμε πραγματική λύση στα προβλήματα της κοινωνίας μας, είτε ζώντας σε κρίση είτε ζώντας στη φαντασιακή μας εικονική πραγματικότητα.

Νομιμοποιούμαι ένας ανένταχτος, αριστερός, κομμουνιστής, μεγαλωμένος σ’ ένα φιλελεύθερο, πλουραλιστικό και αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, να έχω άποψη και πολύ περισσότερο να ασκήσω κριτική; Ναι, και για 3 λόγους. Πρώτον, λόγω του σεβασμού που αρμόζει να αποδώσω σε όλους τους συνανθρώπους μου, είτε βρίσκονται στη ζωή είτε όχι, που πίστεψαν, αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν και λάθεψαν στο όνομα μιας ιδέας, ενός οράματος για ένα πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο κόσμο. Δεύτερον, γιατί ο κομμουνισμός, ως ιδεολογία, δεν φράζεται από κομματικά σύνορα ή κτιριακά συγκροτήματα, ούτε είναι κτηματική περιουσία μιας περιούσιας κάστας, με τίτλους κατοχής που θα μεταβιβάσουν στους κομματικά αρεστούς, αλλά κινείται ελεύθερα στις σκέψεις του κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου πολίτη, άσχετα αν συμφωνεί ή πόσο συμφωνεί με τις θέσεις της και που ως ιδεολογία στόχο έχει να πραγματοποιηθεί το όραμά της, που πόρρω απέχει από τον υπαρκτό σοσιαλισμό του 20ου αιώνα. Και, τρίτον, γιατί η ίδια η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ, επανακαθόρισε τους δεσμευτικούς  όρους απονομής του τίτλου «μέλος του κόμματος», όροι που εκ των προτέρων με θέτουν εκτός της κομματικής γραμμής, μένοντας με την απορία, πως ένα κόμμα απορρίπτει κάθε μεσσιανισμό ή μεταφυσικό δόγμα, ενώ το ίδιο, κατά τη στρατολόγηση μελών του είναι πιο αυστηρό από τη δομή ενώσεων όπως οι Πυθαγόρειοι, οι Ορφικοί, οι Γνωστικοί, οι πρώτοι Χριστιανοί και οι Μασόνοι; Η μοναδική αλήθεια και η μοναδική ερμηνεία είναι αυτή του κόμματος. Όλοι οι άλλοι είναι αμαρτωλοί, είτε αντεπαναστάτες, είτε οπορτουνιστές, είτε ρεφορμιστές, είτε αστοί, είτε εχθροί του λαού. Ο μόνος μεσσίας είναι ο δύσμοιρος ο Μάρξ, τον οποίο τον σέβομαι, τον μελετώ και κάθε μέρα κάτι καινούργιο θαυμάζω από το έργο του, αλλά έως εκεί. Σύμφωνα με τον ίδιο, 2 χρόνια πριν μείνει στην ιστορία της φιλοσοφίας και της πολιτικής οικονομίας ως ένα εξέχον μέλος τους, δεν ήθελε να είναι Μαρξιστής, αηδιασμένος από την παραποίηση των θέσεών του. Και ο μόνος προφήτης, ο σύγχρονος Ιανός Λένιν-Στάλιν. Το μόνο που μένει είναι να κηρύξουμε μια κομμουνιστική τζιχάντ, υπό τη σκέπη του κομματικού φονταμενταλισμού.

Το γεγονός ότι ως κόμμα έχει προβλέψει τα τρωτά σημεία του καπιταλισμού, στηριζόμενο στην κριτική που ασκεί ο Μαρξ στο καπιταλιστικό σύστημα, στο έργο του το Κεφάλαιο, του 1867, δεν του παρέχει και το αλάθητο της λύσης των προβλημάτων. Τόσο ο Κέϋνς, όσο και ο Σουμπέτερ, αλλά και ο μισητός  νεοφιλελεύθερος Φρίτμαν ήταν οικονομικοί φιλόσοφοι του καπιταλισμού, που είχαν προβλέψει τις αδυναμίες του συστήματος, δηλαδή τις περιοδικές οικονομικές-κοινωνικές κρίσεις, και πρότειναν λύσεις που έσωσαν το σύστημα για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά και σημερινοί αναλυτές, ποικίλης ιδεολογικής προέλευσης (Βαρουφάκης, Καζάκης, Λαπαβίτσας, Αβγουλέας, Μηλιός, Δουράκης), έχουν με επιτυχία κατονομάσει την πηγή του κακού, δηλαδή τον καπιταλισμό, όπως και οι οικονομικοί αναλυτές του Περισσού. Επομένως, τι καινούργιο κομίζει η αναλυτική μηχανή του Μαρξ; Θα μου πείτε, μα τη λύση. Κι εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο της κριτικής μου. Που στηρίζει τη λύση το ΚΚΕ; Στα παρακάτω δόγματα:

Α. Νομοτελειακά το προλεταριάτο θα καταλάβει την εξουσία, γιατί έτσι προστάζει ο διαλεκτικός υλισμός, ένα κατασκεύασμα ανθρώπινου εγκεφάλου, μια εικασία δηλαδή, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μιας τάξης ή ενός έθνους (κατά σύμπτωση του γερμανικού ), σε μια παρελθούσα χρονική στιγμή.

Β. Άλλο δόγμα, το εποικοδόμημα, η κοινωνία μας, στηρίζεται και καθορίζεται από τη βάση, την οικονομία. Μοιάζει σαν τη μαγική και αναλογική σκέψη των μικρών παιδιών, που στην παιδική ηλικία δίνει απαντήσεις, αλλά στην ενήλικη ζωή ….. Πιστοί  στο μεσσιανισμό του Μαρξ, αδιαφορούν οι κομματικοί ταγοί του Περισσού για μια πλειάδα επιστημονικών προσεγγίσεων όπου η οικονομία δεν είναι το παν, στα πλαίσια μιας διεπιστημονικής προσέγγισης της σύγχρονης και πολύπλοκης πραγματικότητας ( Χορκχάιμερ, Αλτουσέρ, Καστοριάδης, Λακάν, Λακλάου κ.α. ), βαφτίζοντας τους οπορτουνιστές.

Γ. Το δόγμα του δίκιου του εργάτη. Πως ορίζουμε το δίκαιο; Πλήρης καταστρατήγηση της έννοιας της δικαιοσύνης, μιας και αρκεί να πιστέψεις πως η ιδιότητα του εργάτη ταυτίζεται με αυτή του δικαστή ή του νομοθέτη, δημιουργώντας παρά επιλύοντας κοινωνικές συγκρούσεις και αδικίες.

Δ. Το δόγμα του εργάτη. Ποιος είναι εργάτης; Ο μισθωτός δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος τι είναι; Τα όρια των κοινωνικών τάξεων ποιος τα διαμορφώνει; Πόσα εργοστάσια υφίστανται σήμερα και πόσοι εργάζονται στις παροχές υπηρεσιών; Μήπως μιλάμε για το μύθο του εργάτη; Πόσοι χρησιμοποιούν σήμερα δρεπάνι και σφυρί; Και μόνο ως σύμβολο δείχνει τη αγκύλωση σε μια περασμένη πραγματικότητα. Η όλη κατάσταση θυμίζει ψυχανάλυση, μια συνεχή αναδρομή στην παιδική μας ηλικία, για να ερμηνεύσουμε τα όνειρα του σήμερα, χωρίς να θεραπευόμαστε.

Ε. Το δόγμα της ΕΣΣΔ, μιας άλλης χώρας, μιας άλλης εποχής, που έκλεισε τον ιστορικό της ρόλο, όποιος ήταν αυτός, που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να πρέπει να αποτελέσει υπόδειγμα. Ούτε θεωρητικά ούτε πρακτικά έχει υπόσταση.

ΣΤ. Η ελπίδα στης επανάσταση και τη λαϊκή εξουσία. Πως γίνεται μια επανάσταση; Υπάρχει μόνο η μαρξιστική άποψη του ώριμου φρούτου, ή, η προετοιμασία του κόμματος πρωτοπορίας του Λένιν; Όχι βέβαια. Υπάρχουν και άλλες αναλύσεις. Το πια θα χρησιμοποιήσεις εξαρτάται από εσένα και όχι από την υποτιθέμενη αλήθεια που φανερώνουν. Υποθέσεις είναι και θεωρίες, όχι αποκάλυψη της μία αλήθειας. Το να περιμένεις να συνειδητοποιήσει κάποιος την ταξική του ταυτότητα και να έρθει η λαϊκή εξουσία ως άμεση συνέπεια αυτής της διαδικασίας ταύτισης με το συλλογικό υποκείμενο, σημαίνει παραχάραξη της ανθρώπινης ιστορίας ή αναγκαστική επιλογή μιας μόνο πορείας. Όποιος διαφωνεί παραγράφεται, είτε ως εξορισμένος, είτε ως μη υπάρχον (θάνατος), είτε με διαγραφή από το κόμμα. Έχουν ξεχάσει τη σύνθεση από τα πολλά και διάφορα μέρη, αλλά και τη μοναδικότητα της κάθε ύπαρξης. Η μοναδική σωστή ερμηνεία είναι αυτή της κομματικής γραμμής. Πόσο θλιβερό ακούγεται, ειδικά από κάποιον που ευαγγελίζεται την αλλαγή και την πρόοδο. Ευαγγελίζεσαι την επανάσταση από τη μια και θέλεις τη συμμετοχή του κόσμου και το δίκιο του κάθε εργαζόμενου και από την άλλη σταυρώνεις τα ψηφοδέλτια, ώστε να βγει σίγουρα ο αρεστός της κομματικής νομενκλατούρας, μη τυχόν και ο αδαής κυρίαρχος λαός σταυρώσει κάποιο επικίνδυνο για την ηγεσία του κόμματος, αυτός ο λαός που θα ασκήσει εξουσία στον κακό αστό. Μάλλον, κάπου θα υπάρχει κάτι που μου ξεφεύγει.

Ζ. Τελευταίο δόγμα, ή, μάλλον μύθος, είναι η ίδια η έννοια του κομμουνισμού. Κυριάρχησε η κολεκτιβοποίηση και ο έλεγχος των παραγωγικών πόρων και δυνάμεων από το κράτος-μονοπώλιο και αγνοήθηκε η πρωταρχική σημασία της έννοιας της κομμούνας, της συλλογικότητας δηλαδή, της ομάδας, της κοινότητας, της συνεργασίας. Άλλωστε για το ΚΚΕ το θέμα της συνεργασίας είναι ένα αγκάθι, μιας και του θυμίζει το μισητό Τσίπρα. Δε θα επεκταθώ στο θέμα αυτό, μιας και σημαντικά στελέχη της κομμουνιστικής αριστεράς έχουν με σαφήνεια τεκμηριώσει το δραματικό λάθος του ΚΚΕ, υπενθυμίζοντας μας πόσο δύσκολη ασθένεια είναι ο αυτισμός, ειδικά όταν είναι μαζικός. Χιλιάδες στελέχη και φίλοι του ΚΚΕ φώναζαν και φωνάζουν για την ενότητα της αριστεράς και επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο τρόπο, αυτό της εκλογικής αποτυχίας. Η εμμονή, η ιδεοληψία και το πολιτικό πείσμα, που ανάγεται στα περασμένα μεγαλεία, αποφάσισαν πως δεν είναι αριστεροί, πως οι άλλοι είναι αστικά απόβλητα και πως οι πορείες των δρόμων και οι συγκεντρώσεις στις πλατείες, αν δεν είναι του ΠΑΜΕ, είναι του διαβόλου. Αντί για  ομόνοια, συνεργασία και ομοψυχία στον αγώνα για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο, προτάσσουν τη διάσπαση και τον αποπροσανατολισμό. Από τη μια η «λυκοσυμαχία» της ΕΕ και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι οι εχθροί του έλληνα εργαζόμενου-άνεργου. Ξεχνούν να κάνουν λόγο για το ατομικισμό του φιλελευθερισμού και την υπάρχουσα παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Έστω να αναφερθούν στη θεωρία του χάους. Γιατί υπάρχει σιωπή για τις σύγχρονες αντιλήψεις για το άτομο και την κοινότητα ( σημαντικό το έργο του Taylor, Πηγές του εαυτού); Μια από τις ουσιαστικότερες θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ αριστεράς και δεξιάς είναι η πίστη στην αλλαγή για την αριστερά και στη συντήρηση-διατήρηση των προερχόμενων από το παρελθόν για τη δεξία. Ποιος είναι συντηρητικός σύντροφοι του Περισσού; Και μη δικαιολογηθείτε για ξεκάθαρο και σταθερό λόγο, ωσάν να μιλάτε για τη βίβλο. Την ανυπαρξία σύγχρονης αντίληψης της πραγματικότητας, μην την ονομάζετε καθαρότητα. Μεσσιανισμός είναι και δογματοληψία. Στην εποχή του μαγνητικού τομογράφου κάνετε διάγνωση με απλή ακτινογραφία στην εγκεφαλική αιμορραγία.

Αγαπητοί μου συναγωνιστές δεν είναι κακό να δούμε τα λάθη μας και να παραδεχτούμε πως πρέπει να είμαστε σύγχρονοι και να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του τώρα με το βλέμμα μας στο αύριο. Ο κόσμος ζητά λύσεις και ελπίδα μαζί, όχι χαρακτηρισμούς, να του κουνούν επιδεικτικά το χέρι και να τον βρίζουν πως έκανε λάθος στην ψήφο του. Δε γίνεται όλους να μας ψεκάζουν, εκτός από τον ουρανό του Περισσού. Υπάρχουν τόσα πολλά που μας ενώνουν στους δρόμους των αγώνων και μόνο οι –ισμοι του παρελθόντος μας χωρίζουν. Καταργήστε επιτέλους το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Δεν τον ανέφερα ως δόγμα, μιας και η εργαλειακή του σχέση τον υποβιβάζει σε ένα απλό μέσο χειραγώγησης, για να περιοριστεί η διαφωνία και να επικρατήσει η μετριότητα της μάζας και όχι η βούληση του λαού. Σκοπός μιας σύγχρονης αριστεράς είναι να ανοιχθεί στα κοινωνικά κινήματα, να αποκεντρωθεί και να ριζοσπαστικοποιήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ιδού η νέα μας επανάσταση. 

Και είναι καιρός να σταματήσουμε να είμαστε τα θύματα μιας ολέθριας πλάνης, που ανάλογή της μόνο η φυσιοκρατική πλάνη μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Με ποιο δικαίωμα και βάση τίνος νόμου ή με πιο λογικό συλλογισμό  ταυτίσαμε την ιδεολογία μας (κομμουνισμός, φιλελευθερισμός) με το οικονομικό μοντέλο (σοσιαλισμός, καπιταλισμός αντίστοιχα); Στη λογική του δόγματος βάση εποικοδόμημα; Πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα. Εξ αυτού και η αποτυχία των –ισμών να δώσουν τις σωστές κάθε φορά λύσεις, μιας και περιορίστηκαν ιστορικά στο ασφυκτικά στενό κορσέ της οικονομικής διαχείρισης της σπανιότητας των υλικών αγαθών. Η κάθε ιδεολογία μοιάζει με φτερωτό πήγασο, οραματίζεται, ελπίζει, δημιουργεί. Πρέπει να αφήσει την οικονομία να κάνει ανεπηρέαστα τη δουλειά της και θα πρέπει μια σύγχρονη αριστερά να σταματήσει να εγκλωβίζεται και να εγκλωβίζει την αγορά. Όσο και να μου επιβάλεις τους πόρους για να ζήσω, αν δεν έχω την καλλιέργεια και την καλλιέπεια να το στηρίξω, τότε όλα θα αυτοκαταστραφούνε στην πρώτη χαλάρωση της επιτήρησης. Έργο της αριστεράς είναι να αποκαλύψει τον απάνθρωπο χαρακτήρα του υπάρχοντος συστήματος, θύμα της ίδιας πλάνης και να αναδείξει το καινούργιο και την ελπίδα για ένα πιο ανθρώπινο μέλλον, για όλους τους πολίτες του πλανήτη.

Δίχως ίχνος δήθεν σεμνοτυφίας, θα εκτεθώ, προτείνοντας 3 μέτρα-απαντήσεις, όχι γιατί έχω τη βεβαιότητα πως πρόκειται να λύσω το πρόβλημα της αριστεράς και κυρίως του ΚΚΕ (για τα μέλη του κόμματος είμαι ένα όνειδος και ένας επικίνδυνος ρεφορμιστής), αλλά γιατί θεωρώ ως πράξη εντιμότητας την όποια κριτική σου να τη συνοδεύεις και με τις προτάσεις σου. Τη διάγνωση πολλοί μπορούν να την κάνουν. Με την κατάλληλη θεραπεία, όμως, τι γίνεται; Και καλό είναι να σταματήσουμε, αγαπητοί μου σύντροφοι και συνδικαλιστές να ευτιλίζουμε και να καταντούμε ως πανάκεια την αντίστασή μας στην καταπίεση και την αδικία, με το να την ταυτίζουμε με την απεργία και την πορεία στο δρόμο. Προσβάλλουμε και τη μνήμη σημαντικών απεργιακών αγώνων και αναλωνόμαστε σε αναχρονιστικά μοντέλα διεκδίκησης. Δεν μας φτάνει το ενοχικό του «μαζί τα φάγαμε», μας χρεώνετε και την παθητικότητα του καναπέ, ενώ ως αντίδοτο προτείνετε τον πνευματικό καναπέ. «Θα σκεφτώ και θα αποφασίσω εγώ, το κόμμα, για σένα. Εσύ να πάρεις το πανό και να κατέβεις στους δρόμους. Μη σκέφτεσαι. Μην έχεις αντιρρήσεις. Εγώ είμαι το Α και το Ω». Λησμονείτε την αντίσταση του λαού μας μέσα από την ποίηση, τα μυθιστορήματα, τα τραγούδια του Μίκη, το χορό, τη ζωγραφική, το θέατρο και τους φωτισμένους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Πόσες απεργίες έγιναν στην γερμανική κατοχή; Μία και καλή και είχε επιτυχία, μιας και εμπόδισαν την επιστράτευση εργατών. Πόσες πορείες έγιναν στη δικτατορία; Μία και οδήγησε στο Πολυτεχνείο. Εμείς, γιατί να προκηρύσσουμε κάθε μήνα και μία απεργία; Αφού αυτή η θεραπεία δεν έχει πια αποτελέσματα. Η πάθηση είναι πια γενικευμένη και οι μεταστάσεις άπειρες.

Αναγνωρίζοντας την ασημότητά μου και με όση ταπεινότητα διαθέτω  προτείνω σε όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως αριστερό:

1.   Την ενότητα της αριστεράς, εξωκοινοβουλευτικής και κοινοβουλευτικής, ως ένα πολυφωνικό όργανο δημοκρατικής συνεργασίας στο εξής κοινό πλαίσιο, που φέρει το όνομα, σωτηρία της χώρας, άσχετα με την ΕΕ ή ποιο νόμισμα θα έχουμε. Ας προβάλλουμε την αγάπη της αριστεράς για συνεργασία, αδελφοσύνη, ειρήνη, πρόοδο και ισότητα και ας κρατήσουμε την έννοια της θετικής ελευθερίας, ως αυτοπραγμάτωσης, στα πλαίσια της κοινότητας. Κι εδώ, απαιτείται η γενναία απόφαση του ΚΚΕ. Να θυσιάσει την εσωστρέφεια και το ναρκισσισμό του, και σεβόμενο την ιστορία του, να αναγνωρίσει την ολοκλήρωση του ιστορικού κύκλου και να διαλυθεί. Είχε την ευκαιρία πριν 2 χρόνια, όταν μπορούσε να ηγηθεί του αριστερού μετώπου, αλλά αλαζονικά την παραχώρησε στον Αλέξη Τσίπρα. Ας αναγνωρίσει το λάθος του, και ως απλός στρατιώτης να συστρατευτεί στον κοινό αγώνα. Τώρα οδηγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αύριο κάποιος άλλος. Άλλωστε, τι σημασία έχουν τα πρόσωπα. Τη χώρα θέλουμε να σώσουμε, το μέλλον μας, τα παιδιά μας και όχι το κόμμα, φίλοι του Περισσού. Αν πραγματικά, σας στεναχωρούν τα παραπάνω και δεν τα σιχτιρίζετε από αντίδραση, μάλλον πρέπει να έχω δίκιο. Για όλα τα πράγματα υπάρχει γένεση και θάνατος. Όπως, σωστά, βλέπετε το τέλος του καπιταλισμού, σας ξεφεύγει το τέλος του ΚΚΕ. Εκτός κι αν προσδοκάτε σε μια μορφή χιλιασμού. Γιατί φοβάστε να χάσετε τις αλυσίδες σας; Δεν είναι εχθρός μας ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο φιλελευθερισμός είναι, η κερδοσκοπία και η ανισότητα. Μην μπερδεύετε το στόχο με τα μέσα. Όχι άλλες πλάνες σύντροφοι. Όχι άλλα κρεμαστάρια.

2.   Θα πρέπει να αποδεχθεί η αριστερά πως ο βασικός της στόχος, στα πλαίσια της κομμουνιστικής της ιστορίας, είναι η εξάλειψη του κράτους. Όχι στο κράτος εργοδότη των κομματικών στρατών. Λειτούργησε στις απαρχές του ελληνικού κράτους αυτό το μοντέλο. Τώρα, όμως, αποτελεί τραγικό λάθος. Ας ξεχωρίσουμε το κράτος από την κυβερνητική πρακτική. Ας σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε την αγορά και τις επιχειρήσεις και ας διαβάσουμε σωστά τον Άνταμ Σμιθ, όχι για να τον εφαρμόσουμε, αλλά για να κατανοήσουμε το ρόλο της αγοράς. Ένα κράτος ξέχωρο από υπουργεία και κυβερνήσεις, αυτόνομο, με 200.000 χιλιάδες υπαλλήλους, τους καλύτερους, τους ξεχωριστούς, υπηρέτες των δημοσίων αγαθών ( άμυνα, ασφάλεια και δικαιοσύνη), αλλά και των ημιδημόσιων αγαθών  (παιδεία και υγεία), θα είναι η αρχή μιας πιο σωστής και άρα πιο δίκαιης πολιτείας, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς και λεονταρισμούς. Δεν θα υπάρχει, όμως, ιδιωτική παιδεία, ιδιωτική υγεία, ιδιωτική ασφάλεια και ιδιωτική νομική κάλυψη. Να το τίμημα των καπιταλιστών. Δεν θα υπάρχουν και τα αντίστοιχα υπουργεία. Να το τίμημα του κυβερνητισμού.   Υπάρχουν τόσα πεδία για ανταγωνισμό. Και μη θεωρήσετε τα παραπάνω ως λίγα. Μην υποτιμάτε την αξία της παιδείας. Αυτή και μόνο φθάνει να φέρει την αλλαγή. Αλλά να εννοούμε παιδεία και όχι κάθε πόλη και πανεπιστήμιο και όχι φόβο για τον άριστο. Ίσως, είναι το μόνο κομμάτι που η ανισότητα πρέπει να κυριαρχεί. Φθάνει στην αποθέωση του μετρίου και του ατάλαντου. Ας δώσουμε ένα όραμα μιας ακριβοδίκαιης αξιοκρατίας. Φθάνει η δικτατορία της επετηρίδας και της παλαιότητας, ό,τι πιο συντηρητικό προστατεύει η σημερινή αριστερά, για να χαϊδέψει αυτιά. Δεν αξίζουν όλοι το ίδιο και δεν είναι κακό αυτό. Αλλά όλοι είναι πολύτιμοι και δικαιούνται μια αξιοπρεπή διαβίωση. Το να κάνει ένας δημόσιος λειτουργός τη δουλειά άλλων δέκα και να αμείβονται υλικά και ηθικά το ίδιο και πολλές φορές αντίστροφα από την απόδοση του, αυτό είναι παθογένεια και πρέπει να εκλείψει.

3.   Και μέχρι τη στιγμή που θα δημιουργήσουμε ενωμένοι το κράτος δικαίου και αφήσουμε την αγορά στην ησυχία της, ως αριστεροί, στον αντίποδα του δίπολου δεξιοί, και το να υπάρχει ένας δυαδικός τρόπος σκέψης και πράξης όχι μόνο δεν είναι μεμπτό, αλλά, αντίθετα επιθυμητό (πάντα υπάρχουν δύο εναλλακτικοί δρόμοι, από την αρετή και κακία των αρχαίων Σοφιστών, έως τη σημερινή πληροφορική), ας κάνουμε το άλμα προς τη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας μας. Και το πεδίο υπάρχει, είναι ο συνδικαλισμός. Η εμπειρία μου ως εκπρόσωπος μιας ένωσης εργαζομένων μου έδειξε ξεκάθαρα τον υποβιβασμό της έννοιας της διεκδίκησης, σε συμβιβασμό, ικανοποίηση ιδιοτελών σκοπών, κομματικό πατερναλισμό και το χειρότερο, δικαιολόγηση της κάθε διοίκησης για τις αποφάσεις που συναποφασίζει με τους συνδικαλιστές, οδηγώντας το συνδικαλιστικό κίνημα σε καθαρό κορπορατισμό, σε σέχτες, ανήμπορες να δουν το γενικό καλό της Ελλάδας και προσπαθεί η κάθε ομάδα να αρπάξει ό,τι μπορεί περισσότερο, ως δείγμα εξυπνάδας-μαγκιάς, αδιαφορώντας για τις άλλες ομάδες πως ζουν και τι δικαιούνται να πάρουν. Και ως αριστερά θα πρέπει να ξεδιαλύνουμε άλλη μία πλάνη. Ο κάθε συνδικαλιστής είναι εκπρόσωπος της βούλησης μιας γενικής συνέλευσης και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι ο πληρεξούσιος δικηγόρος που ερήμην του σώματος που τον επέλεξε αποφασίζει για το μέλλον των άλλων. Αυτός ο τρόπος εκπροσώπησης, του πληρεξουσίου είναι χαρακτηριστικός σε συντηρητικά καθεστώτα και οι δήθεν προοδευτικοί συγκαιρινοί μας συνδικαλιστές, που διαμαρτύρονται για το φαινόμενο του καναπέ, το οποίο τους συμφέρει να υφίσταται, για να τονίζουν ακόμα περισσότερο τη δήθεν αξία τους, αλλά ουσιαστικά για να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές τους ματαιοδοξίες, είναι υπηρέτες μιας αναχρονιστικής και συντηρητικής (και ορισμένες φορές φασιστικής, αν θυμηθούμε το Μουσολίνι) πρακτικής. Ποια είναι η πρότασή μου; Πολύ απλή. Επειδή τα συνδικάτα και οι ενώσεις αποτελούν ομάδες αριθμητικά περιορισμένες και ελεγχόμενες, μπορεί κάλλιστα η εκπροσώπησή τους να βασιστεί στις αρχές της αθηναϊκής δημοκρατίας. Ανά έτος με κλήρωση στις θέσεις του προεδρείου, από το σώμα των μελών του κάθε σωματείου ή ένωσης, και ο μοναδικός τους ρόλος θα είναι η εκπροσώπηση της απόφασης της γενικής συνέλευσης. Με αυτό τον τρόπο όλοι θα αναγκαστούν να συμμετέχουν, άρα δίνουμε λύση στο φαινόμενο του περιβόητου καναπέ, δυναμώνουμε την έννοια της συλλογικότητας, της συνεργασίας, της κοινότητας, μέσα από την εξύψωση της γενικής συνέλευσης και τελειώνουμε με τους αριβίστες κομματοπατέρες και κενόδοξους αρχηγέτες του βολέματος και της συνδιαλλαγής. Θα μου πείτε πως ελλοχεύει ο κίνδυνος της δημαγωγίας. Τώρα, δεν έχουμε δημαγωγούς; Ας επικαλεστούμε όλοι μας την εμπειρία του παρελθόντος και να πάψουμε να είμαστε ψεύτικοι και ιδιοτελείς. Η σωτηρία του Εγώ περνά μέσα από αυτή του ΕΣΥ. Να η ειδοποιός διαφορά μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Η δεξιά στρέφεται πρώτα στη σωτηρία του ΕΓΩ, του ΑΤΟΜΟΥ, ενώ μια συνεπής και απαλλαγμένη από ιδεοληψίες αριστερά  στρέφεται στο ΕΣΥ, στην ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, ώστε να γίνουμε το ΕΜΕΙΣ. Σε αυτό το πεδίο να γίνει η αντιπαράθεση των ιδεολογιών, της δεξιάς και της αριστεράς, με κοινό στόχο την επιβίωση της χώρας  μας και όχι του κόμματος ή του καπιταλισμού.

Στόχος μου δεν είναι να γίνω δεκανίκι του όποιου κομματικού σχηματισμού. Ούτε να γίνω ο καταστροφέας του ΚΚΕ, μιας και αυτό είναι κλινικά νεκρό και απλά τους το υπενθυμίζω. Το γεγονός ό,τι ηγείται στην παρούσα φάση ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κακό είναι, ούτε και έχει και κάποια σημασία. Ο λαός μας αυτό αποφάσισε και σε αυτό ας ενωθούμε, με προβολή της ιδεολογίας και με στόχο  τη διάσωση του κομμουνισμού ως κοινοτισμού και ως αλληλεγγύη, μακριά από τη παθογένεια του μαυσωλείου του Περισσού. Ας είναι, η παρούσα επιστολή, η απαρχή μιας γόνιμης αντιπαράθεσης, αν και είμαι προετοιμασμένος για κάθε είδους ύβρεις και χαρακτηρισμούς. Θεωρώ, όμως, τη σιγή από μέρος μου και δειλία και συγκάλυψη, χωρίς να υποστηρίζω πως αποκάλυψα τη μοναδική αλήθεια. Αυτό είναι, άλλωστε, προνόμιο των φίλων (και δεν έχει καμία ειρωνεία ο λόγος μου) του Περισσού, αλλά και της τρόικας του εσωτερικού. Μακάρι να κατανοηθεί σωστά η σκέψη μου και η πρόθεσή μου.

Σέρρες: 7-4-2013

Με σεβασμό στο συμπολίτη μου

Βελιώτης Ν. Χαράλαμπος