Σημερινό, πολύ εμπεριστατωμένο, σχόλιο του οικονομικού αναλυτή και συμβούλου επενδύσεων κ. Βασίλη Καραγιάννη (https://www.facebook.com/vkarayannisfinance), μου έδωσε την αφορμή για το παρόν άρθρο. Εισαγωγικώς, παραθέτω, αυτούσιο το σχόλιο του κ. Καραγιάννη: «Μετά από μία εβδομάδα έντονης πολιτικής αναταραχής σχηματίστηκε χθες για πρώτη φορά στη Μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας, μια Δυτικού τύπου κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού. Σχηματίστηκε κυβέρνηση με τα κόμματα που αυτή τη στιγμή εκπροσωπούν κατά κύριο λόγο, την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά.

Είναι μια κυβέρνησηηση που έχει μπροστά της μια μεγάλη λίστα εκκρεμοτήτων, στόχων και μηδενικό χρόνο χάριτος. Είναι η κυβέρνηση που θα πρέπει

- να κερδίσει τον αγωγό αζέρικου αερίου, του οποίου τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν αυτή την εβδομάδα,

- να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα πολιτικής σταθερότητας και ηγεσίας σε δανειστές και αγορές,

- να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο τομέα και τις απελευθερώσεις των επαγγελμάτων,

- να μειώσει τους φόρους, μέσω της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και της πάταξης της φοροδιαφυγής,

- να εμπεδώσει τη χώρα, ως παράδεισο γεωπολιτικής, πολιτικής & οικονομικής σταθερότητας στην περιοχή και

- να προχωρήσει την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Είναι ολοφάνερο ότι ακόμα κι αν είχαμε νέες εκλογές, τα αποτελέσματα θα οδηγούσαν σε μακρόχρονη ακυβερνησία και καταστροφή. Αν κι ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος ήθελε εκλογές, είναι σίγουρο ότι την κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού επέβαλε η κοινή γνώμη, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, η κοινωνία των social media, η κοινωνία των Ελλήνων πολιτών.

Θα πρέπει όμως να αναφέρω κάτι σε σχέση με το σχηματισμό της κυβέρνησης. Η επιλογή των προσώπων δεν είναι διαδικασία που προσομοιάζει με πασαρέλα, ούτε γίνεται πάντα με απόλυτα αξιοκρατικά κριτήρια. Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη που κάναμε στο παρελθόν. Την ομάδα τη σχηματίζει ο επικεφαλής της, με βάση τους στόχους, τις ισορροπίες (σε αυτή τη φάση με τη συνεργασία του κυβερνητικού εταίρου) και τη διαθεσιμότητα. Ο επικεφαλής έχει και την πλήρη ευθύνη των επιλογών του. Πρώτα μπαίνουν οι στόχοι, μετά οι ισορροπίες και στο τέλος η διαθεσιμότητα.

Υπάρχουν δύο σημαντικά υπουργεία στα οποία θα επικεντρώσω την προσοχή μου.

α. Το Υπουργείο Οικονομικών.Εκεί η ομάδα είναι τεχνοκρατική, έχει επιλεγεί με αξιοκρατικά κριτήρια, έχει κτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πιστωτές και διατηρήθηκε. Πολύ καλά έκαναν. Θα πρέπει να συνεχίσει το συντονιστικό της ρόλο και να προχωρήσει σε ενέργειες που θα μειώσουν τη φορολογία.

β. Το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Ένα υπουργείο στρατηγικής σημασίας, τοποθετείται ως υπουργός ένας στέλεχος που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην στρατηγική εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και της διεκδίκησης των αγωγών αερίου με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Θα παίξει σημαντικό ρόλο αυτή την περίοδο, κατά την οποία θα ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα σε σχέση με τον κρίσιμο αυτό τομέα.

Τις ανωτέρω διαπιστώσεις του κ. Καραγιάννη θεωρώ ουσιώδεις και σημαντικές καθ’ ότι, εκτός της αισιοδοξίας που αποπνέουν, αναδεικνύουν σημαντικές πολιτικές και οικονομικές παραμέτρους. Όμως, θέλω να επεκτείνω τον προβληματισμό του κ. Καραγιάννη (χωρίς, βεβαίως, να προεξοφλώ τη συμφωνία του με τις απόψεις μου) και ξεκινώ επιχειρώντας μια «ρεαλιστική προσγείωση» στην αισιοδοξία που δημιούργησε ο σχηματισμός της νέας κυβερνήσεως: με 153 βουλευτές δεν στοιχειοθετείται -παρά μόνον ιδεολογικώς- η έννοια του μεγάλου συνασπισμού, ο οποίος, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να διαθέτει απόλυτη και ειδική πλειοψηφία, ικανή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να εξασφαλίσει από την πρώτη ψηφοφορία τις απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές. Είναι απολύτως προφανές ότι η θητεία της κυβερνήσεως θα λήξει το αργότερο τον Μάϊο του 2015, αφού η παρούσα βουλή αδυνατεί να εκλέξει Πρόεδρο ενώ αποκλείεται (για πολλούς και διαφόρους λόγους) η συναίνεση των άκρων στην εκλογή μιας μετριοπαθούς προσωπικότητος.

Συνεπώς, η κυβέρνηση αυτή, και ιδίως ο Αντώνης Σαμαράς, έχουν μόνο μια επιλογή: την φυγή προς τα εμπρός με την εισαγωγή ενός ευρύτατου και απολύτως ριζοσπαστικού προγράμματος αλλαγών στους θεσμούς και στην οικονομία.

Στο οικονομικό πεδίο είναι αναγκαία η πλήρης αποχώρηση του κράτους από την οικονομία και η εξασφάλιση ελεύθερου ανταγωνισμού και πολύ φιλικού επενδυτικού περιβάλλοντος. Η αλλαγή του ασφαλιστικού, επί τη βάση της προτάσεως Μάνου, και μια γενναία Φορολογική Σεισάχθεια είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις.

Στο συνταγματικό πεδίο, η επιλογή της αλλαγής του πολιτειακού τύπου σε Προεδρική Δημοκρατία είναι ων ουκ άνευ για την εξασφάλιση του πλήρους διαχωρισμού των εξουσιών και της συνακόλουθης εδραιώσεως κλίματος δικαιοσύνης και της εξαλείψεως της διαπλοκής και της διαφθοράς. Η απλή αναλογική και η ευρεία χρήση δημοψηφισμάτων, ακόμη και με λαϊκή πρωτοβουλία, είναι όπλα που θα απενεργοποιήσουν τον εξτρεμισμό των άκρων και θα ενδυναμώσουν την κοινωνία των πολιτών ενώ θα εγκλωβίσουν την -μονίμως αρνητική- αριστερά στην υπερψήφιση των συνταγματικών αλλαγών. Εκτιμώ και ελπίζω, η επιλογή του κ. Χαράλαμπου Αθανασίου, καλού γνώστη του θέματος και των κατά καιρούς προταθέντων διαδικασιών, να καταδεικνύει την αμετάκλητη απόφαση του πρωθυπουργού να προχωρήσει στην κατεύθυνση των αλλαγών, στις οποίες άλλωστε σαφώς αναφέρθηκε στην πρόσφατη ομιλία του στο προσυνέδριο του Ναυπλίου.

Ακόμη και αν, όπως είναι αναμενόμενο, οι αλλαγές αυτές δεν γίνουν δεκτές από την παρούσα σύνθεση του κοινοβουλίου και οδηγήσουν στην πτώση της κυβερνήσεως συνασπισμού, θα έχουν εξασφαλίσει την άνετη επικράτηση των δύο εταίρων στις εκλογές που θα ακολουθήσουν.

- Η Ν.Δ. θα εξαλείψει το λαϊκίστικο και ασυνάρτητο μόρφωμα Καμμένου και θα συμπιέσει επαρκώς την Χρυσή Αυγή, αφού οι προτεινόμενες αλλαγές αφήνουν χωρίς καύσιμα τη «μηχανή ανόδου» του νεοναζιστικού καρκινώματος. Άλλωστε, ιστορικώς, η κοινοβουλευτική δεξιά απορροφά την λαϊκιστική και ακραία πτέρυγα της παρατάξεως σε περιόδους που αναλαμβάνει την πρωτοβουλία ρήξεων και αλλαγών, όπως το 1952 και το 1974.

- Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. -και προσωπικώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος- θα έχει τη δυνατότητα να διαγράψει το φαύλο παρελθόν του και να εμφανισθεί ως αξιόπιστη δύναμη αλλαγών και εκσυγχρονισμού. Θα επανακτήσει την πρωτοβουλία στο χώρο της κεντροαριστεράς και θα ανακτήσει σημαντικό (όχι το μεγαλύτερο σε πρώτη φάση) μέρος των ψηφοφόρων του από το ΣΥΡΙΖΑ ενώ η ΔΗΜ.ΑΡ. μάλλον θα αναγκασθεί να προσχωρήσει, ώστε να μην εξαφανισθεί αφού ο λόγος υπάρξεώς της θα έχει πάψει να υπάρχει. Ομοίως οι μικρές ομάδες και πρωτοβουλίες τύπου «Δυναμική Ελλάδα», οι οποίες στην πλειοψηφία τους εκφράζουν προσωπικές στρατηγικές έστω και αν αναπτύσσουν γόνιμο προβληματισμό και ενδιαφέρουσες θέσεις.

Σημαντική παράμετρος επιτυχίας των ανωτέρω αλλαγών -ως αναγκαία και ικανή συνθήκη- είναι η εκατέρωθεν διεύρυνση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με άφθαρτα πρόσωπα εγνωσμένων ικανοτήτων και διεθνούς εμβέλειας, ασχέτως πολιτικού παρελθόντος. Δεν θα αναφέρω ονόματα, όμως τα πρόσωπα υπάρχουν και τα γνωρίζουμε όλοι, έστω και αν δεν είναι υψηλής αναγνωρισιμότητος. Η κοινή ή παράλληλη πρόσκληση των ηγετών του Μεγάλου Συνασπισμού δεν θα τους αφήσει αδιάφορους… πολλώ δε μάλλον τους Έλληνες πολίτες!