Γράφει ο Αθανάσιος  Μπόϊκος

Ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες μπροστά στα μάτια μας το κουβάρι του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού, αποκαλύπτοντας όλο το φάσμα του «μεγαλείου» του. Ένας συνδικαλισμός, ο οποίος στον καιρό της «δόξας» του έπαιζε το συμπεφωνημένο με την εξουσία παιχνιδάκι των «διεκδικήσεων» και των κάποιων ορισμένων, μικρών έστω, «κατακτήσεων».

Τα συνδικάτα έφτασαν έτσι σιγά σιγά σε κατάσταση ύπνωσης και νεκροφάνειας, πλήρους απαξίωσης και ανυποληψίας, ταυτίστηκαν στα μάτια της κοινωνίας με πληρωμένες καρέκλες σε επίπεδο ηγεσίας (μικρής ή μεγάλης) και τελικά κατέληξαν στη συστημική ενσωμάτωσή τους.

Όμως οι «ένδοξες» αυτές μέρες τσαλακώθηκαν από την άγρια νεοφιλελεύθερη επέλαση και τα μνημόνια. Οι κανόνες «ορθής» συνδικαλιστικής συμπεριφοράς πετάχτηκαν στα σκουπίδια και το μόνο που απέμεινε στους συνδικαλιστές αυτού του είδους είναι η προσωπική τους περιποίηση.

Τυπικό δείγμα τέτοιου συνδικάτου και ο Σύλλογος Δημοτικών Υπαλλήλων Ν. Σερρών. (Πριν ένα μήνα περίπου παρακολουθήσαμε την ανάπτυξη παρόμοιων «δράσεων» και από τη διοίκηση του Σωματείου Εργαζομένων στη ΔΕΥΑΣ). Μια πλειοψηφία, δηλαδή, πέντε ανθρώπων, οι οποίοι από τη στιγμή που εκλέχτηκαν λειτουργούσαν σαν «αόρατοι» αποδέκτες – διεκπεραιωτές της συγκυβερνητικής πολιτικής ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως αυτή εκφράζεται από τη δημοτική αρχή Σερρών (ιδιωτικοποίηση δημόσιων/δημοτικών υπηρεσιών, «αξιολόγηση»/διαθεσιμότητα/ απολύσεις εργαζομένων).

Θυμάται μήπως κανείς την πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο ή τα μέλη του προεδρείου του Συλλόγου  Δημοτικών Υπαλλήλων μπροστάρηδες να καλούν σε κάποια απεργιακή συγκέντρωση ή πορεία;

(Όποιος/α θυμάται κάτι σχετικό να το δηλώσει στο 6936159811. Ο ευρών αμειφθήσεται)

Αφορμή για τη δημοσιοποίηση αυτής της συνδικαλιστικής αθλιότητας στάθηκε η προσπάθεια –καθ΄ όλα νόμιμη- του αντιπροέδρου να πετύχει μοριοδότηση (που αντιστοιχεί σε κατάληψη θέσης προϊσταμένου), «αξιοποιώντας» μια θέση στην οποία βρέθηκε με προσωπική απόφαση του δημάρχου, κου Αγγελίδη, πριν από κάποιον καιρό. (Βέβαια, μόνο ο κος δήμαρχος γνωρίζει τα κριτήρια με τα οποία τον τοποθέτησε στη θέση αυτή). Και ήρθε τώρα η σειρά για την ηθική – πολιτική «νομιμοποίηση», καθώς και τα κέρδη που απορρέουν από την «επένδυση» αυτή. Λογικό και νόμιμο!

«Ο συνδικαλισμός νοσεί», τονίζει η ανακοίνωση των παραιτηθέντων μελών από το Δ/κό Συμβούλιο του Συλλόγου σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Για την ακρίβεια ο συνδικαλισμός αυτός έχει φτάσει στα έσχατα όρια έκπτωσης και κατρακύλας. Η μόνη πλέον «χρησιμότητά» του είναι να λειτουργεί σαν βαποράκι διακίνησης της συγκυβερνητικής πολιτικής, έτσι όπως αυτή εφαρμόζεται μέσω του θεσμικού υπερόπλου του «Καλλικράτη».

Καλό και ωφέλιμο για τους/τις εργαζόμενους/ες στο Δήμο Σερρών –που τελούν όλοι/ες τους υπό «αξιολόγηση»/διαθεσιμότητα/απόλυση-  θα ήταν να αντιληφθούν ότι εκτός από υπεύθυνους «πολιτικής προστασίας», ο τόπος χρειάζεται και υπεύθυνους «εργασιακής/κοινωνικής προστασίας». Και αυτή τη λειτουργία είναι άκρως επικίνδυνο και ανθυγιεινό να την εμπιστεύονται και να την αναθέτουν σε συναλλασσόμενους με την εργοδοσία καριερίστες.

Σύντροφοι και συντρόφισσες – συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Τα δικαιώματα, οι ζωές των εργαζομένων και οι κοινωνικές δομές έχουν χαρακτηριστεί, από την πλευρά του καπιταλισμού, ως «μη επιλέξιμες δαπάνες»· κάτι σαν βαρίδια στην άνοδο των ρυθμών ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας. Γι΄ αυτό πρέπει να σβηστούν. Τόσο από την αντικειμενική ζωή, ως δημόσιοι θεσμοί, όσο και από τη μνήμη των ανθρώπων.

Μια νέα γενιά εργαζόμενων αυτόματων που όχι μόνο θα έχουν χάσει όλα τους τα δικαιώματα  και κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας,  αλλά δε θα τα θυμούνται καν. Αυτό είναι το όραμα των αφεντικών. Αυτός και ο εφιάλτης της κοινωνίας! Σε αυτή ακριβώς τη διεργασία μετάλλαξης βάζει πλάτη ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Και για τη νόσο αυτή δεν  υπάρχουν γιατροί και «εξωτερικά» ιατρεία να απευθυνθούμε. Μέσα μας σιγοβράζει η αρρώστια· μέσα μας κρύβεται και η δύναμη της γιατρειάς. Μόνοι μας θα σηκωθούμε όρθιοι.

Η ιστορία δε θα μας δώσει άλλη ευκαιρία· ούτε θα μας συγχωρέσει