Στο επάγγελμά μας υπάρχουν ευτυχώς αρκετοί άνθρωποι εμπνευσμένοι, δημιουργικοί και πολυτάλαντοι. Είναι όμως, εξαιρετικά σπάνιο να συναντήσει κανείς κάποιον τόσο καλλιεργημένο και πολύπλευρο, τόσο πηγαία τρυφερό με όλους, τόσο βαθιά ευγενή, τόσο αφοσιωμένο και συνεπή, τόσο άριστο στην επιστήμη του, τόσο πρόθυμο να προσφέρει και τόσο αξιαγάπητο, όσο ο Λεωνίδας Θαρραλίδης.

Πώς λοιπόν, μπορούμε να αποχαιρετήσουμε μια τόσο ζωντανή παρουσία; Να συνηθίσουμε την απουσία ενός ανθρώπου νέου, γεμάτου ενέργεια, χιούμορ και τρυφερότητα που χάθηκε ξαφνικά; Πώς να αποχαιρετήσουμε έναν αγαπημένο φίλο και συνεργάτη, έναν «συν-άδελφο».

Δεν υπάρχει τρόπος.

Γι’ αυτό κι εμείς, οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές του, δεν τον αποχαιρετούμε, αφού είναι παντού, σε κάθε γωνιά αυτού του σχολείου που τόσο αγαπούσε. Είναι στις χιλιάδες φωτογραφίες που μας άφησε η ιδιαίτερη, τρυφερή ματιά του, είναι στα βιβλία που έγραψε, είναι σε ό,τι και σε όποιον φώτισε η πολυσχιδής προσωπικότητά του.

Θεωρούμε τους εαυτούς μας ιδιαίτερα τυχερούς που τον συναντήσαμε, που είχαμε τη χαρά και το προνόμιο να τον έχουμε γνωρίσει και να έχουμε συνεργαστεί μαζί του, που πήραμε όλα όσα απλόχερα μας πρόσφερε με τη σύντομη παρουσία του στη ζωή μας.

Αγαπημένε Λεωνίδα, το φωτεινό χαμόγελο σου και το όραμα σου εξακολουθεί να μας συντροφεύει και να εμπνέει την πορεία μας ως δασκάλων.